Zaanstreek

Door: Carla Schuddeboom SP Zaanstad raadslid

Soms maakt een raadslid zich enorm boos over een paar paaltjes, lazen we in het Noordhollands Dagblad. Vooral als de klachten daarover van de kant van de bewoners al anderhalf jaar duren. Anderhalf jaar klagen, dat hoort toch niet! Ik denk dat ieder raadslid wel met soortgelijke verhalen te maken krijgt.

Neem nou het hek rond het voormalige Triascollege in de Fortuinlaan. Een mevrouw belde mij in januari. Het hek was daar voor de kerst neergezet vanwege het toenemende vandalisme. Er was in de school ingebroken en zelfs brand gesticht en de buurtbewoners hadden daarover geklaagd. Ze waren dan ook heel tevreden over het hek. Alleen…het was aan de voorkant zo ver van het gebouw af geplaatst dat de jonge kinderen uit de buurt niet meer konden spelen en voetballen op het grote grasveld voor de school. Dit vonden mevrouw en met haar zo’n twaalf andere omwonenden minder leuk, want andere geschikte terreinen zijn er niet in de buurt.
Mevrouw zocht contact met de wijkmanager, die doorverwees naar de internetpagina ‘Zaanse wijken’. Via deze pagina kwam zij in contact met het wijkbeheer. Iemand van het wijkbeheer nam zich het probleem ter harte. Ook nam zij opnieuw contact op met de wijkmanager. De laatste reageerde eerst positief en nam kontakt op met het gemeentehuis. Hij kwam terug met de boodschap dat het hek niet verplaatst kon worden. Er waren op vrijdagmiddag twee auto’s met mannen komen kijken en die hadden vastgesteld dat het een gevoelsmatige barrière vormde.
Op dit punt belde de bewuste mevrouw mij op. Ik ging eens kijken en bedacht dat het hek eerder een psychologische uitdaging vormde om overheen te klimmen dan iets anders. Bovendien stond het aan de zijkant wel vlak bij de school. Ik hoorde dat de omwonenden best bereid waren om zelf het hek te verplaatsen als dat te duur was voor de gemeente, of om een eventuele deuropening erin met een hangslot te bewaken. Enkelen van hen wilden zelfs wel naar de inspraakavond komen waar de gemeenteraad via haar nieuwe werkwijze ging proberen de burgers beter bij de politiek te betrekken. Dit werd hen echter door de griffie, na overleg met de wijkmanager, afgeraden.
Ondergetekende ging ook bij de griffie te rade. Hoe pak je zo’n probleem aan? Ik had als raadslid eigenlijk geen rol in deze kwestie, werd mij uitgelegd. Raadsleden horen niet bezig te zijn met uitvoerend werk. Dat valt onder het wijkbeheer en de wethouder. De omwonenden konden een afspraak maken met de wethouder, maar het kon wel even duren voor ze die kregen. Een raadslid moet oppassen voor cliëntelisme (het verlenen van gunsten in ruil voor politieke steun), werd me uitgelegd. Maar ik kon eventueel wel in de wandelgangen de wethouder hierover aanschieten. Zo gezegd, zo gedaan. Ik duwde de wethouder een brief in handen waarin ik het probleem zo goed mogelijk had beschreven. Na enkele dagen kreeg ik een antwoord van een ambtenaar van de afdeling onderwijs dat erop neer kwam dat er waarschijnlijk spoedig een andere bestemming voor het pand gevonden zou worden. De buren zouden hierover dan een brief krijgen. Als de schoolweer in gebruik was kon het hek natuurlijk weg en dan was het probleem de wereld uit, dacht ik.
Sporadisch kontakt leerde me dat er niets meer gebeurde. Het vandalisme in de school ging gewoon door. De politie kwam als er werd gebeld. De mevrouw belde me nog een keer dat er onaangekondigd een bewaker met een hond was neergezet. Dat was ook schrikken, want intussen speelden sommige kinderen toch weer op het grasveld achter het hek. En toen…ging haar man eens met die bewaker praten. Kreeg de naam van diens opdrachtgever, een ambtenaar op het stadhuis. Ze belde deze ambtenaar op via het algemene nummer. O ja, ze was bij hem aan het juiste adres, hij zou er wel even wat aan doen. Drie uur later was het hek verplaatst.