Zaanstreek

Door: Carla Schuddeboom, SP raadslid

Op de begrafenis van Dirk Smit zag ik zijn jongere broer. Ook in de tachtig, rijzige figuur, stijl grijs haar, rustig gezicht. ‘Beyers Naudé’, flitste het heel even door me heen. Die gereformeerde dominee in Zuid-Afrika, nu alweer geschiedenis, die het op nam voor de zwarte bevolking, dwars tegen de wensen en belangen van zijn eigen kerk in. Die zijn eigen gemeenschap van blanke boeren tegen zich in het harnas joeg, maar ook zijn naaste medewerkers soms wanhopig maakte. Omdat de jongeren van de zwarte bewustzijns-beweging de ene auto na de andere ‘total loss’ reden. En zij dat moesten verantwoorden aan de keurige Nederlandse en Zweedse geldgevers.

Het was maar even, de broer leek helemaal niet op ‘oom Bey’, maar ik wist ineens aan wie Dirk me altijd had doen denken en waar mijn sympathie vandaan kwam vanaf het moment dat ik hem zag. Dirk stond voor zijn zaak. Compromisloos. Samen met dochter Tilly en een paar medewerkers vingen zij in hun Passant bijna 20 jaar jongeren op die vaak nergens anders meer terecht konden. De werkelijk kansarmen, de verschoppelingen, ‘mensenkinderen’ zoals hij ze noemde. Dirk zag waar het mis ging in de hulpverlening en klaagde aan, maar hij dééd ook wat en gaf niet op. Je hebt van die mensen. Oude bomen, waar anderen onder kunnen schuilen.

Ik heb Dirk niet lang gekend. Ik leerde hem kennen op het moment dat de spraakverwarring met de gemeente op zijn grootst was. Ik zag de misverstanden, de ergernissen, het langs elkaar heen praten en elkaar negeren die een goede zaak schade deden. Ik probeerde Dirk en de zijnen ervan te overtuigen dat je beter kunt praten en onderhandelen dan beschuldigen. Dat het zo niet werkte. Dan waarschuwde hij mij aan het eind van het gesprek, dat ik zelf op moest passen om mijn principes niet te verkwanselen. Ik zuchtte en dacht aan de taal van de ‘rechtmatigheid’, de ‘ketenbenadering’, ‘protocollen’ en ‘convenanten’, waarin de rauwe werkelijkheid uiteindelijk toch gepast moest worden. Gelukkig kwamen er anderen, oud -bestuursleden, opbouwwerkers met een schat aan ervaring, die de Passant te hulp snelden en die taal ook goed beheersten.

De Passant kreeg in de gemeenteraad weer de steun die zij verdiende. Raadsbreed, mede op initiatief van de SP raadsfractie. Het is te hopen dat dat zo blijft, ook nu Dirk er niet meer is. Want er zijn nog steeds mensenkinderen die nergens terecht kunnen en er is een groep die het werk wil voortzetten.