Zaanstreek

column van Jan Bontje

De crisis is nog niet voorbij. Dat zag je niet aan de kerstkoopkrankzinnigheid, hoewel je de armsten niet zag. Het verschil tussen arm en rijk is toegenomen, dat is duidelijk. Waar gaan we naartoe? Koffiedik kijken helpt niet; het kan goed aflopen, het kan slechter worden. Dat is het vervelende maar ook het mooie van de toekomst: hij is onvoorspelbaar maar niet onvoorstelbaar. Je kunt nadenken over de toekomst en je voorstellen hoe die eruit moet zien. De werkelijkheid zal er anders uitzien dan je hoopte, maar als een paar dingen verwerkelijkt worden is dat al heel wat.

De binnenkort ex-voorzitter van de FNV, mevrouw Jongerius, is tegen maar laat het hoofd hangen: ‘er is een Kamermeerderheid voor 67, dus geven ‘we’ (?) de strijd op.’ Lekkere vakbondbestuurder is dat. Als onze ouders, grootouders en overgrootouders ook zo hadden gedacht hadden we nu nog een pet om die af te zetten als de baas voorbijkomt. Zouden de Drenten nog in plaggenhutten wonen. Werkten we nog zeven dagen per week, tien uur of langer per dag voor een hongerloontje. Wat is dat toch met bestuurders die omhoogklimmen? Ze snijden hun banden met de achterban door, konkelfoezen met de elite en wachten ongeduldig op een promotie tot burgemeester, minister of commissaris. Zo werd de PvdA ‘Partij verloochent de Achterban’ en de FNV ‘Federatie Niet Verder’. En toch beweegt er wat: leden roeren zich en pakken de draad op waar hun leiders die loslaten. Crisis, ook in de PvdA en de FNV. Maar een crisis is als koorts: een proces waaruit je genezen, sterker, gezonder, te voorschijn kan komen. Of die oude namen dan nog bestaan, doet er niet toe. Belangrijk is dat oude vormen en gedachten verdwijnen. Laat die leiders een poepie ruiken. Dan wordt 2010 gelukkig eens een nieuw jaar.