Zaanstreek

Door: Nora Swagerman

De hulpdienst van de SP is niet alleen een vraagbaak voor mensen met sociaal/juridische problemen. Soms zijn wij ook klaagmuur of stootkussen.
Een voorbeeld van die laatste functie is het volgende verhaal.

“Spreek ik met iemand van de SP?” Nadat ik bevestigend had geantwoord barstte hij meteen los. Emotioneel vertelde hij dat er verschillende mensen in zijn omgeving kanker hadden en “de politiek moet daar iets aan doen.”
Op zich zag ik niet meteen de relatie, maar het bleek dat hij de kanker stichting had gebeld en dat zij niets voor meneer konden betekenen en geen verdere hulp konden bieden omdat “de politiek” hen niet voldoende geld gaf.
En daar zat hem de kneep, daar lag zijn gedachte sprong: “Er zijn zoveel werklozen en ook al die buitenlanders”. Zij waren de schuldigen dat er onvoldoende geld was. Nadat meneer wat gekalmeerd was, werd het gesprek wat minder emotioneel en kon ik hem uitleggen dat juist de SP zich altijd had ingespannen voor een goede en betaalbare gezondheidszorg en dat ook altijd zou blijven doen. Ook het feit dat de ontslagen postbodes toch echt niet voor hun lol werkloos zijn, om maar te zwijgen van dat onterecht met het vingertje wijzen naar de buitenlanders, vond enige genade in zijn ogen. Vervolgens kon ik het niet laten te vragen waarop meneer gestemd had.
“Nou, op de PVV natuurlijk.”
“Maar meneer, waarom belt u mij dan? Uw partij gedoogt toch al die bezuinigingen? U bent op mij boos omdat we niets doen en uw club die wel wat zou kunnen doen, doet niets. Ik zou hen maar eens bellen.”
“Ja, maar er is geen afdeling van de PVV in Zaanstad. Kunt u mij dan het telefoonnummer van Geert Wilders geven?”
U begrijpt dat ik meneer met alle plezier had door verbonden met Geert Wilders, maar helaas, ik heb zijn telefoonnummer ook niet.