Zaanstreek

Afgelopen vrijdag 25 februari werd op het Jonas Daniël Meijerplein in Amsterdam weer gedefileerd langs de Dokwerker om de Februaristaking te herdenking. De toenmalige CPN riep de staking van de publieke diensten, zoals het openbaar vervoer, in 1941 uit in reactie op de eerste deportaties van joden naar de concentratiekampen. Ook in de Zaanstreek vond deze oproep gehoor. Een aantal stakers heeft dit protest met de dood of gevangenschap moeten bekopen.

Voorafgaande aan de herdenking bij de Dokwerker was er een bijeenkomst van de ABVAKABO, waar Emile Roemer het woord deed.

Iets tegenstrijdigs

De situatie was geladen met betekenis. Er waren oproepen in de trant van: ‘Dit mag niet meer gebeuren, we moeten waakzaam zijn en tijdig onze monden open doen.’ Ontroerende en strijdbare gedichten werden voorgedragen. De actrice Jetty Mathurin las een gedicht van haar dochter over discriminatie en uitsluiting voor, dat eindigde met de woorden ‘Woorden doen geen pijn. Woorden doen geen pijn, toch?’ Zelfs de situatie in Noord-Afrika kwam aan de orde. Maar de politieke situatie in ons eigen land werd door niemand benoemd. Alle partijen waren uitgenodigd en ook de PVV kwam een krans leggen, in de persoon van Hero Brinkman. Niemand zei luid en duidelijk dat ook deze partij discrimineert. Daar zat toch iets tegenstrijdigs in.

De ABVAKABO delegatie kwam gewoontegetrouw met een eigen krans.
In hun midden, in een rood jasje en met rollator, de 89 jarige Jan Moelee, één van de laatste nog levende stakers.

De SP delegatie in de rij voor de kranslegging

PVV delegatie, na de kranslegging weer vlug op huis aan

En uiteindelijk een zee van bloemen