Zaanstreek

Om haar AOV-pas te bemachtigen had Bets van 't Oever zeven jaar strijd nodig. De stelling van het kabinet is met de Wet Maatschappelijke Ondersteuning (WMO) in de hand dat ouderen zo lang mogelijk zelfstandig moeten leven en wonen. Om mensen betaalbare bewegingsvrijheid te geven bestaat het Aanvullend Openbaar Vervoer (AOV), zodat je niet thuis zit te kniezen maar onder de mensen kan blijven. Uiteraard zijn hier procedures voor, zo ook in Zaanstad, maar de vraag is of dat vlekkeloos werkt in de praktijk.

Door Willem Croese, bestuurslid SP Zaanstreek en voorzitter BWZ

Daar wilde ik het fijne van weten dus ging ik op bezoek bij Van 't Oever (78), zij woont in een flatwoning in Krommenie. Met de lift kan zij naar boven en beneden. Vanuit haar gelijkvloerse huiskamer kijkt zij uit op het naastgelegen park. “Ik woon hier heerlijk”, begon zij haar verhaal. Glunderend keek zij rustend op haar rollator naar buiten. “Maar ik wil ook graag naar buiten en naar de kaartclubs waar ik wekelijks kom. Ik heb een zware vorm van artrose waardoor ik krom loop achter de rollator.”

Het fysieke probleem dat Van 't Oever heeft is duidelijk, ver lopen gaat niet. “Als ik met de bus naar BWZ ga om op dinsdagmiddag te klaverjassen moet ik eerst vanuit het flatgebouw naar de bushalte bij ons verderop in de straat. Om mijn rollator in de bus te krijgen heb ik hulp nodig, want dat lukt mij niet eenvoudig. Dan stap ik uit bij de Verzetstraat in Koog aan de Zaan vlakbij het viaduct van de A8 en ik ga lopend verder door de Pinkstraat naar het BWZ-gebouw. Doodmoe kom ik aan.”

Volgens Van 't Oever kon zij acht jaar geleden op zeventigjarige leeftijd voor het eerst aanspraak maken op het aanvullende openbaarvervoer in de Zaanstreek, maar wat bleek de leeftijd was verhoogd naar vijfenzeventig jaar. Na die jaren wachten vroeg zij opnieuw de AOV-pas aan en tot haar stomme verbazing bleek het beleid weer aangepast te zijn, namelijk de leeftijd maakt niet uit.

Weer werd zij afgewezen. Volgens de gemeente Zaanstad zou de aanvraag te laat binnen zijn. De goedheid zelve liet Van 't Oever het erbij zitten tot het moment dat zij over haar eigen grens ging van niet meer kunnen. In februari 2016 werd via het Sociaal Wijkteam huishoudelijke hulp en wederom het aanvullend openbaar vervoer aangevraagd. De thuishulp was geen probleem, maar het busje van AOV wel.

“Ik moest op advies een lichtere rollator nemen en als het dan echt niet ging mocht ik aan de bel trekken bij de gemeente. In juni vorig jaar kwam ik bij de bedrijfsarts van Zaanstad. Hij vond dat ik gymnastiek en yoga moest doen. Zie je mij al op de grond liggen en dan niet meer op kunnen staan? En de huisarts moest mij maar verder helpen en die zei: 'Als de gemeente er niet uitkomt mag ik het oplossen. Sorry, ik weet het ook niet.' Uiteindelijk heb ik bezwaar aangetekend bij de juridische afdeling en ook dat werd afgewezen.”

Via het BWZ spreekuur kwam Van 't Oever bij advocate Anneke Wezel met wie zij naar de hoorzitting ging in het stadhuis. En nu heeft Van 't Oever wel een AOV-pasje zodat zij met een busje vervoerd kan worden in de Zaanstreek. “Mondige mensen krijgen dus wel waar zij recht op hebben. Anderen voor wie dit speciale vervoer noodzakelijk is en die afgewezen worden, verpieteren thuis”, reageert Wezel verontwaardigd.

Al is Van 't Oever zeer blij met het speciale vervoer toch is zij boos: “Zaanstad zit je dwars en je wordt aan het lijntje gehouden. Het is te gek voor woorden dat je een advocaat moet inschakelen om zoiets als vervoer voor elkaar te krijgen.”