Zaanstreek

Iedere wethouder ‘Werk en Inkomen’ laat graag weten dat er minder mensen werkloos zijn in de gemeente en bijna altijd wordt de link gelegd naar het door het college geweldig uitgevoerde beleid. Wat niet verteld wordt is dat mensen via de achterdeur er uitgewerkt worden om vervolgens via de voordeur een nog goedkopere werknemer in huis te halen. Ervaringsdeskundige Arjen Rijst (51) uit Wormerveer doet zijn verhaal.

Door: Willem Croese

Na zijn opleiding als edelsmid wilde de Wormerveerder aan de slag, maar helaas in zijn branche bleek het slecht te gaan en daarom kreeg hij geen baan. En daar stond Arjen dan. Zonder werk maar wel met een Bijstandsuitkering. Blij werd Arjen in 1990 toen hij een baan kreeg als conciërge op de basisschool De Mei in zijn woonplaats, het was een Melkertbaan dus gesubsidieerd. Na negen jaar werken kwam daar een eind aan. Hij vond het heerlijk werk: “De omgang met leraren en leerlingen was leuk. Kinderen zijn zo eerlijk en ik kreeg veel energie door hen.”

Opnieuw werkloos

Niet getreurd, want Arjen vond in het millenniumjaar 2000 een baan als edelsmid bij een diamantbedrijf in Amsterdam. De zaak had veel werk, het was druk waardoor er regelmatig overgewerkt moest worden maar de werkgever had geen tijd om hem te begeleiden. Na één maand stond de Wormerveerder weer op straat en na een korte periode werkloosheid verdiende hij de kost als uitzendkracht bij onder meer Forbo in Krommenie. Een jaar later kon Arjen aan de slag met een deeltijdbaan als edelsmid bij een juwelier. Aanvullend werd hij krantendistributeur voor de Persgroep vanuit zijn woonadres. In 2004 eindigde zijn contract bij de juwelier en in 2012 was het einde oefening bij de krantendistributie.

En weer was Arjen werkloos. Vanuit de WW belandde hij in de Bijstand. Vier jaar lang solliciteerde hij zich suf en kwam mede dankzij de crisis niet aan het werk. In het kader van de Participatiewet deed hij een cursus. “De psychologische druk was hoog. Sommigen barstten zelfs in huilen uit. Mensen namen ‘niet passende banen’. Wij werden klaargestoomd door ZZP’ers (Zelfstandigen Zonder Personeel).”

Huismeester

In het jaar 2016 moest Arjen een zogenaamde ‘elevator pitch’ doen. “Stel je voor dat je in een lift staat met iemand en dat je van de begane grond naar de vijfde etage moet. In die korte tijd moet je jezelf aan die persoon verkopen”, licht hij toe. Met het zweet in de handen stond Arjen achter het katheder in de raadszaal van het Stadhuis zich aan te prijzen tegenover zo’n vijftig mensen van onder meer uitzendbureaus. Hij kreeg een baan als huismeester in het Stadhuis van Zaanstad, maar niet in dienst van de gemeente, wel bij Eurest, een bedrijf dat ingehuurd wordt om facilitaire diensten uit te laten voeren.

“Ik was echt blij met de baan. Eindelijk werk en geen uitkering. Ik had weer geld te besteden, want in de Bijstand was het armoede”, aldus Arjen. Hij had plezier in zijn werk en dat om te beginnen voor een periode van twaalf maanden. “Toen ik begon had Zaanstad zelf twee mannen als huismeester in dienst. Zij zaten tegen hun pensioengerechtigde leeftijd aan. Ik volgde hen op, dus van twee huismeesters ging het naar één. Na twaalf maanden kreeg ik contractverlenging van Eurest voor nog een periode van elf maanden. En daar zat een addertje onder het gras, want in plaats van 24 maanden kwam naar het later bleek het bedrijf makkelijker van mij af met namelijk totaal 23 maanden. En ik moest in de tussentijd mijn opvolger inwerken die met twee dagen per week werken startte en na mijn vertrek voor slechts dertig uur per week aan de bak kon wat gelijk staat qua inkomsten aan de Bijstand die de man had voordat hij begon. Ook zijn baan is gesubsidieerd.”

Boos

Arjen noemt zijn ontslag als huismeester in het Stadhuis een ‘smerige truc’. Vanaf 9 september 2018 is de Wormerveerder weer werkloos. Intussen heeft hij zich als werkzoekende ingeschreven bij het UWV om in aanmerking te komen voor drie maanden WW en hierna begint alles van voor af aan. Het ontslag bleek ook nog eens te laat aangezegd te zijn door Eurest waarvoor hij hoopt in aanmerking te komen voor een zogenaamde ‘aanzegvergoeding’.

Het contract niet omzetten in een vast dienstverband speelde Eurest door niet de bal te spelen maar wel de man, het zou aan Arjen liggen. Bovendien was de subsidie voor hem op. “Ik ben zo boos. Niet verdrietig. Ik ben bestolen. Kwaad ben ik hierover. Iedereen mag het weten, want het is te gek voor woorden dat de gemeente zelf geen mensen in dienst heeft als huismeester van het Stadhuis maar het werk uitbesteedt aan de commerciële partij Eurest die nota bene subsidie ontving om mijn salaris te betalen.”

En zo komt de ex-werkloze via een ‘nepbaan’ uiteindelijk weer in de Bijstand. Wat zal de huidige verantwoordelijke wethouder Natasja Groothuismink (ROSA) hierover zeggen? Bij Arjen Rijst zakt de moed in de schoenen en hij is echt niet de enige die zich belazerd voelt en is.