Zaanstreek

‘Gemeenten creëren nog steeds te weinig arbeidsplaatsen voor mensen met een geestelijke of lichamelijke beperking’, een klein bericht waar je snel overheen leest. Het bracht mij terug naar een interview uit de tijd dat het bericht kwam dat de Baanstede zou worden opgeheven. Wat doet het met mensen als hun leven overhoop wordt gegooid.

Door: Wim Verhoeven – de Koffiekring

Op tafel liggen de krantenknipsels van de afgelopen tijd met titels waardoor veel onrust en frustratie naar voren komt. Onder het genot van een kop koffie zullen we een gesprek hebben over de maatschappelijke veranderingen. Hoe zien zij de wereld waarin we leven? Alvorens over allerlei zaken te spreken, belanden we automatisch bij het moment dat de wereld voor hen totaal veranderde.

Op die nare dag werd aangekondigd dat de Baanstede zou worden gesloten. ‘We waren volledig ontdaan’ en ‘het voelde alsof er iemand was overleden, zijn uitspraken die er niet om liegen. Voor deze datum, dus vroeger, gingen ze met plezier naar het werk. De emotie is voelbaar en het wordt nog erger. Een messcherpe analyse volgt. ‘Als er aan het bestaan getornd wordt ontstaan er voor ons grote problemen’. Dit zou voor iedereen kunnen gelden, maar hier kan het nog veel ernstiger uitpakken.

Een van de vrouwen geeft een kijkje achter de schermen. Ze zegt dat de radeloosheid menigeen naar de rand van de afgrond heeft gedreven. Sommigen hebben deze ‘diepte’ bewust opgezocht. Iedereen is het erover eens dat de overheid hen niet zo mag behandelen. Het verdwijnen van sociale contacten, isolement en eenzaamheid doemen als een spookbeeld op. Zij vinden dat mensen opzij worden gedrukt.

Een andere vrouw werkt al bijna veertig jaar in het bedrijf. De onzekerheid knaagt aan hen en wordt als dodelijk omschreven. Alle moeite die ze hebben gedaan om het bedrijf te redden, hebben tot niets geleid. ‘De handtekeningen van de actie zijn zo de prullenbak in gegaan’ en ‘de overheid luistert niet naar ons’, zijn uitlatingen die aan duidelijkheid niets te wensen overlaten.

De groep denkt dat de beleidsmakers geen flauw idee hebben wat ze aanrichten, maar voelt zich tegelijkertijd een blok aan het been van de gemeente. De samenleving wordt in het algemeen als ingewikkeld gezien. De vele regelingen die door de overheid als een kerstboom zijn opgetuigd, de zaken die per internet moeten worden geregeld, een bewindvoerder die zich van de domme houdt, maken het leven niet gemakkelijk.

Ondanks de situatie is er ruimte voor medeleven. ‘Het is schandalig dat er in ons land een voedselbank is’. We vinden het heel erg voor de mensen die het betreft. Er zijn weinig mogelijkheden volgens de groep om iets extra’s te doen. Iemand zou best naar een sportschool willen, maar een abonnement zit er niet in.

Het gesprek eindigt met een actueel onderwerp. Zien de deelnemers een toekomst waar mensen in wijken, ongeacht de problemen, elkaar zullen ondersteunen? Iemand bedenkt ter plaatse de uitspraak: ‘In een sprookjesbos gaan mensen elkaar helpen!’.  Onrust, frustratie, twijfel en onzekerheid zijn woorden die blijven hangen. Veel stof om over na te denken!