Zaanstreek

Het is niet voor iedereen weggelegd om via het wereldwijde web digitaal zaken te doen. En toch verwachten onder meer de maatschappij, bedrijven en instellingen dat je bedreven bent met de computer. Kun je niet hieraan voldoen? Dan heb je pech gehad. Laten wij eens kijken hoe dit in de praktijk gaat.

Tekst: Willem Croese

Ruim 45 jaar verdiende hij de kost als fabrieksarbeider bij een Zaans bedrijf totdat een burn-out hem uitschakelde. Erger na twee maanden ziekte tekende de Zaandammer met zijn verwarde hoofd een vaststellingsovereenkomst voor ontslag met wederzijds goedvinden zodat zijn werkgever van hem af was. En wat bleek? De oud-werknemer was ernstig ziek. Na een intensieve periode van behandelingen en een operatie kwam de UWV, die vond dat meneer maar weer moest gaan werken tot zijn pensioen. De boefjes van de uitkeringsinstantie keurden hem af voor 79 procent, na spannende procedures werd het 80 tot 100 procent zodat de tijd tot zijn pensioen alsnog rustig uitgezongen kan worden.

De baas van de fabrieksarbeider wisselde in 45 jaar tijd nogal eens met pensioenfondsen zodat het nu lijkt op een bij elkaar geraapt zootje. Tussen deze fondsen zit ook een levensverzekering die dit jaar vrij kwam. In één keer het volledige bedrag op de bankrekening laten zetten is niet handig want 52 procent gaat naar de belasting en 28 procent vormt de administratieve kosten voor de bank, dus van iedere honderd euro hou je twintig over en dan schiet het echt niet op.

Het bedrag dat beschikbaar is kun je ook door laten gaan op een nieuwe levensverzekering of je laat het via een bancaire instelling maandelijks of jaarlijks uitbetalen. De fabrieksarbeider koos voor het laatste. Hij is immers 65 en wil nog wel een graantje meepikken van de centen waar hij zijn werkzame leven hard voor gewerkt heeft. Bovendien een nieuwe levensverzekering heeft geen zin, want na overlijden gaat het overgebleven geld niet naar de nabestaanden maar verdampt volledig in de knip van het verzekeringsbedrijf.

Wij belden de verzekeraar over deze opties. Ook daar kreeg de fabrieksarbeider de tip om naar een bancaire instelling te gaan.  “Oké dan ga ik van de week even naar de bank”, zei hij enthousiast. Maar helaas de bank handelt dit alleen digitaal af. Wij vroegen offertes op en vonden een andere bank die de reddende engel is. Ook daar moest alles digitaal afgehandeld worden.

Probleempje, de fabrieksarbeider is een digibeet. Wij vulden de digitale formulieren in, maar strandden eerst bij een bankafschrift die gescand moest worden en niet veel later moest zijn ID-kaart ook door het apparaat. Hij moest naar huis om deze documenten op te halen. Hierna volgde de vraag om 1 eurocent over te maken naar de nieuwe bank zodat gecontroleerd kon worden dat de geldstroom werkelijk via zijn huidige bankrekening gaat. Maar dan was er nog een probleem, want hij doet ook niet aan internetbankieren.

Deze keer belden wij de bank met: “En wat nu?” Het antwoord van de jongedame aan de lijn was: “Dan had u maar niet bij een internetbank de uitbetaling van de levensverzekering moeten regelen.” Zelfs toen zij er op gewezen werd dat de beste man een digibeet is en er geen andere keuze was dan dit hield zij vol. De tijd van bankzaken aan het loket afhandelen ligt ver achter ons. Na wat doorbijten en met hulp was de kwestie voor elkaar. “Gelukkig”, zei de fabrieksarbeider. “Ik heb hier wakker van gelegen.” De ‘digitale waanzin’ is voor velen een hard gelach. Aan de balie moet het toch ook gewoon kunnen.