Zaanstreek

Op een middag voerde ik een merkwaardig gesprek met iemand die iets vertelt over een droom die hij voor de coronacrisis had. Daarin ziet hij zichzelf zitten in een huisje aan een bospad midden in de natuur. Plotseling een merkwaardig geluid in de verte, een soort onweer. Even later trilt de aarde en het geluid verandert in een enorm gebulder. 

Tekst: Wim Verhoeven – Koffiekring Zaanstad

Als hij naar buiten kijkt ziet hij plotseling een aanzwellende troep runderen op het pad naderen, een schouwspel zoals de jaarlijkse trek van de Gnoes in Afrika. Op de plek waar hij snel dekking heeft gezocht ziet hij dat het enorme aantallen zijn die zich een weg banen en geen rekening houden met zijn huisje. Glasgerinkel en een doffe knal als de eerste door een raam springt. Door de druk van de aanzwellende massa bezwijkt uiteindelijk zijn hele verblijf. 

Als hij van de schrik bekomen is ziet hij dat razendsnel groeiende bomen de plek van het huis innemen. Onmiddellijk is zijn bouwsel opgeslokt er is niets meer te bekennen. ‘Ik zie het als een voorspelling want het is vergelijkbaar met wat ons nu is overkomen. Eerst wat gerommel in de verte en uiteindelijk die enorme knal die het leven totaal verandert’. 

In een opiniestuk uit het Midden-Oosten vraagt Faisal J. Abbas zich af hoe het mogelijk is dat een klein virus sterker blijkt dan de door de mens ontwikkelde wapens, natuurrampen of terroristische aanslagen. Hij dicht het derhalve ook een bepaalde intelligentie toe. Als je daarover nadenkt lijkt het een antwoord op ons buitensporige gedrag en de weigering om tijdig in te zien dat onze soort getalsmatig is geëxplodeerd. 

Aloude dogma’s verhinderden bijsturen. We zagen grenzen aan de groei maar negeerden die, aangestuurd door zichzelf verrijkende figuren die als halfgoden in de camera kijken. De massa wordt de heilzame vreugde van niet-essentiële goederen aangeboden, die tegelijkertijd het leefmilieu belasten. In mijn post tref ik een uitspraak met een sarcastische ondertoon aan: ‘De natuur lacht ons uit, want het is al sinds een paar dagen mooi weer. Mensen staan ernaar te kijken vanuit hun woonkamers maar kunnen er niet van genieten. Ik zie alleen maar kinderen spelen aan de achterkant van de flat en die zijn onschuldig natuurlijk. Iedereen dacht dat hij/zij beter en belangrijker was dan de ander, maar Covid-19 heeft die gedachte afgekeurd’. 

Ook hier het idee het virus een bepaalde intelligentie toe te kennen.  Aan de andere kant die hulpeloosheid en eenzaamheid van kwetsbare mensen soms met een beperking: ‘Het is heel anders geworden. Helaas is het even niet anders, volgende keer weer beter zullen we maar hopen’. Het lijkt of een macabere onzekerheid het roer van het land uit handen heeft geslagen. De premier probeert de regie te houden. 

Er woedt een groot gevecht om de loketten van het ‘pretpark’ aarde weer te openen, maar uit de berichten blijkt dat velen in feite niet meer terug willen naar wat ooit ‘normaal’ was. Uit een enquête in Engeland onder 4343 mensen bleek dat nog maar 9% terug wil naar het normaal van voor de corona tijd. De belangrijke veranderingen zoals schonere lucht, verbetering van de natuur en sterkere gemeenschapszin gaven de doorslag. (YouGov /Royal Society of Arts en The Food Foundation). 

Tenslotte was het de beroemde primatoloog Jane Goodall die in het programma Buitenhof benadrukt dat we van deze periode moeten leren. Het opstarten van de oude economie en zoals sommige leiders willen zelfs in een ‘hogere’ versnelling zal niet het normaal dichterbij brengen maar een volgende ramp.