Zaanstreek

Tekst en foto's: Anna de Groot

Tijdens een gesprekssessie in het kader van het maken van het Beleidsplan Wormer- en Jisperveld sprak ik Els Floris, wetlandwacht van de Vogelbescherming. Zij daagde mij uit om op zaterdagavond 23 maart met de Vogelbescher-
mingswacht Zaanstreek mee te gaan op gruttotelling.
“Ha, leuk!”, dacht ik en ik zag mij in gedachten al met mijn verrekijkertje zitten op de voorplecht van een bootje met het warme lenteavondzonnetje op mijn rug. Hoe anders was de werkelijkheid!

Op zaterdagavond 23 maart meldde ik mij om 18.15 uur bij de beheerboerderij van Natuurmonumenten in Oostknollendam. Vogelwachten Ed en Peter zaten mij al op te wachten en kwamen wuivend naar buiten, denkelijk vastbesloten om mij een zware avond voor ‘echte kerels’ te bezorgen (tenminste, zo zag ik het). Het waren dan ook weersomstandigheden voor ‘echte kerels’. Met een ijzige harde oostenwind en een temperatuur ver beneden het vriespunt waren de omstandigheden nu niet echt voor een mooiweer- meisjes- wethoudertje, die doorgaans haar dagen aan vergadertafels in verwarmde ruimten doorbrengt.

Maar…. ik liet me niet kennen. Met Ed en Peter stapte ik in een sloep en voer ter gruttotelling. En behoudens grutto’s zagen we nog een heleboel andere beschermingswaardige en niet- beschermingswaardige, zeldzame en doodnormale vogels in het Wormer- en Jisperveld. Het was maar goed dat Ed en Peter er waren. Als het aan mij had gelegen waren er veel minder tellenswaardige vogels op het lijstje gekomen.
Ik had mij superwarm aangekleed. En daarna met de mannen lekkere warme koffie gedronken in de beheerboerderij. Daarom kwam ik alleen met ijskoude benen thuis. En daarom hoefde ik mij vandaag niet ziek te melden, maar schoof ik vandaag weer vrolijk aan de vergadertafel.
In april wil ik best weer meedoen om vogels te tellen in het Wormer- en Jisperveld. Maar zou ik dan, alléén maar voor de afwisseling, een voorjaarsavondzonnetje op mijn rug kunnen krijgen?