Zaanstreek

De regering hevelt veel taken over naar de gemeenten. Die moeten ze dan met veel minder geld veel beter uitvoeren, zo is de gedachte. Langzaam maar zeker wordt nu duidelijk wat dit in de praktijk allemaal gaat betekenen. We schreven al eerder over de dreigende afbraak van de sociale werkvoorziening, maar de gevolgen voor de mensen in de bijstand, de werkzoekenden en de armen worden ook steeds tastbaarder.

Door Carla Schuddeboom, steunfractielid

Een toenemend deel van de inwoners van Zaanstad, waaronder veel gezinnen met kinderen (zo’n 10 %) is direct afhankelijk van het gemeentelijk beleid op ‘werk en inkomen’. De crisis, groeiende werkloosheid en een toenemend aantal mensen met schulden dragen daaraan bij. Den Haag komt met allerlei plannen, maar de gemeente zelf heeft ook ruimte om dingen uit te proberen en regels vast te stellen.

Er wordt al jaren over vergaderd; er wordt op gestudeerd, mee geëxperimenteerd en op getraind. Ook in de gemeenten, ook in Zaanstad. En vooral op ambtelijk niveau. Zo nu en dan kwam er de afgelopen jaren flitsende presentaties voorbij in de gemeenteraad, of een duur bureau kwam iets uitleggen, maar een serieuze discussie in de raad vond niet plaats. Nu wordt de gemeenteraad ineens geconfronteerd met strenge verordeningen over het bestraffen van mensen die de regels overtreden en met een geheel nieuwe benadering om mensen aan het werk te krijgen (de ‘werkgeversbenadering’). Er komen zaken voorbij waar we een paar jaar geleden nog niet van droomden in onze nachtmerries. Bijvoorbeeld het te werk stellen van mensen beneden het minimumloon (‘loondispensatie’), of het te werk stellen met behoud van uitkering (‘tegenprestatie’). Zonder dat de gemeenteraad hierover besluiten heeft genomen of zelfs maar de problematiek heeft besproken. Niet alleen de SP maakt zich hier zorgen over, ook andere partijen doen dat in meer of mindere mate.

Om hiervoor aandacht te vragen heeft de SP-fractie een uitvoerige motie opgesteld, waarin wordt gevraagd om de nieuwe werkgeversbenadering te voorzien van duidelijke doelen. Want alleen met duidelijke doelstellingen kunnen we als raad straks zien wat ervan terecht is gekomen (hoeveel mensen ook werkelijk een baan hebben gevonden). En dat is een taak van de raad. Het zelfde geldt voor het nu ingezette, almaar strenger wordende handhavingsbeleid. Want ook dat kost steeds meer geld. En wat is precies de bedoeling? Ook willen we dat het college weer regelmatig onderzoek doet naar armoede in onze gemeente en kijkt hoe succesvol het armoedebeleid is. De armoedemonitor van het vorige college moet terug. En dan vragen we nog naar een visie op de rol van particuliere organisaties en initiatieven, zoals de voedselbank en de diaconie bij het bestrijden van de armoede.