Zaanstreek

De titel van dit stuk heeft te maken met een ontmoeting die ik mocht hebben met vrouwen uit allerlei landen zoals Marokko, Turkije, Sri Lanka, Kosovo en Sudan. Zij komen een keer per week bij elkaar in de Noorderkerk, waar deze redelijk nieuwe bijeenkomst plaatsvindt.

Door Wim Verhoeven

Ik word ontvangen door Soumaya uit Sudan, waarmee de afspraak voor het interview was gemaakt. Zij brengt mij naar de ruimte waar de vrouwen allerlei activiteiten verrichten. Enkelen zitten achter een naaimachine. Het gaat om de sociale contacten en zoals iemand mij zei ‘om iets van elkaar te leren’. Als uitgelegd is dat hun mening zal worden weergegeven, zit plotseling iedereen om mij heen aan een grote ronde tafel. Een mengeling van culturen en toch één als het gaat om de menselijke aspecten. Je ziet hoe ondanks afkomst of geloof iedereen bezig is met de dingen die ons allemaal raken.

Enkelen vertellen over hun achtergrond. Samen met hun echtgenoot naar de nieuwe toekomst of later alleen nagereisd. Diverse oorzaken zoals bijvoorbeeld oorlog in Sudan bracht mensen hierheen. Een Marokkaanse vertelt dat het toekomstige land door haar man werd bepaald. Geen kwestie van eigen keuze, ze was hier plotseling. De eerste twee jaren wordt zij geplaagd door heimwee. Een ander is in verwoed gevecht verwikkeld over een verblijfsvergunning. Haar man en zoontje hebben er een gekregen, maar zij moet het land verlaten. De wegen van het systeem zijn soms ondoorgrondelijk, maar ik zie geen redelijkheid. Het is of het beleid al door robots wordt bepaald in plaats van mensen. De dames zijn allemaal lang genoeg hier om over onze maatschappij te kunnen beoordelen.

Een emotioneel gesprek waarbij geld en ongelijkheid centraal staan. Sommigen begrijpen vanuit hun culturele achtergrond niets van de manier waarop we met ouderen omgaan. ‘Zij behoren met respect te worden behandeld, omdat ze hebben bijgedragen aan de opbouw van de maatschappij’. Maar begrijpen wij het zelf nog wel?

Velen maken melding van armoede en de stress die deze oplevert en er zijn grote zorgen om de toekomst. Met name zien de moeders enorme problemen als aan de situatie van kinderen niet meer aandacht wordt besteed. Het slechte klimaat qua onderwijs en arbeidsmarkt levert het volgende verhaal op. ‘HBO leerlingen stoppen in grote getale met de school omdat de boeken niet meer kunnen worden betaald. Bij mijn zoon was de klas begonnen met 28 leerlingen. Daarvan zijn er nu nog 11 over. De eigen bijdragen zijn niet meer op te brengen. ‘We zijn in een situatie beland dat alleen rijke mensen kunnen studeren’.

Iemand maakt een duidelijke verbinding met het perspectief van jongeren en criminaliteit. Voor een verandering moet de focus gericht zijn op jonge kinderen. Een moeder vertelt over een jong kind uit een arm gezin dat bij de groenteboer een appel pakt. De groenteboer wijst de vrouw erop dat ze dit nu al moet afleren, omdat er later foutief gedrag uit voort kan komen. Dit is een klein voorbeeld maar onze ‘filosofische’ winkelier heeft gelijk.

De polarisatie, dus het versterken van de tegenstellingen tussen bevolkingsgroepen staat hier hoog op de agenda. Ook uit deze gesprekken komt een beeld naar voren dat er nog een lange weg te gaan is. Een weg die wellicht niet zal leiden naar het paradijs, maar wel een leefbare samenleving kan opleveren. Op de grond zie ik de jongste generatie kruipen. Hier zullen we mee moeten beginnen als we morgen een betere wereld willen.

De oude Grieken hadden specifieke denkbeelden over opvoeding en onderwijs van kinderen die nu te ver zouden gaan. Maar naar mijn mening zijn we afgedreven als een boot zonder sturing van de doelstelling om kinderen zoveel mogelijk een gelijk speelveld te bieden.

"De mens is het enige wezen dat opvoeding nodig heeft" (Immanuel Kant)

Gesprek door Wim Verhoeven voor de Koffiekring Zaanstad, een niet-partijgebonden vrijwilligersinitiatief voor mensen die door de maatschappelijke veranderingen worden getroffen. Ook getroffen door bezuinigingen? Mail Wim! verhoevenkoffiekring@tele2.nl