Zaanstreek

Hoewel ik zomaar ben binnengestapt in buurthuis Kleurrijk, is het mogelijk de draad van mijn gesprekken met mensen weer op te pakken. Aan tafel vertellen een aantal mij over de gang van zake in de Zaandamse Kleurenbuurt.

Door Wim Verhoeven

Inmiddels is er veel gebeurd in dit buurthuis en heeft men een aantal activiteiten ontwikkeld. Was het destijds moeilijk om 2 keer per week een koffiekring te organiseren, thans vindt deze elke dag plaats. Ik merk een zeker enthousiasme als iemand spreekt over de donderdag. Iedereen kan dan meedoen met de dagbesteding. In ruil voor een lunch houden de deelnemers het parkeerterrein van Albert Heyn schoon.

Een positieve insteek omdat dit duidelijk een aanval is op het gebrek aan sociale contacten en men bezig is. Op andere tijdstip in de week kunnen mensen onder andere schilderen of Tai chi beoefenen en er is een kinderbibliotheek. Verder helpt men bewoners met het zoeken van woonruimte. Dit project heeft de naam ‘woonmolen’ meegekregen. Een van de deelnemers aan het gesprek wijst erop dat bij velen het water aan de lippen staat. Degenen die hier komen balanceren veelal op een draad waar ze gemakkelijk af kunnen vallen.

Meestal zijn het mensen die geen uitweg meer zien. Zoals bekend is er veelal sprake van financiële en of psychische problemen. ’Ze hebben echt de hoop dat ze worden geholpen’. Deze mensen hebben dus door de huidige opzet meer het gevoel dat er iets in hun situatie kan veranderen. Maar is dat ook zo? Ik beluister ook hier het grote probleem dat velen het in de bijstand niet redden. Meer geld lijkt een oplossing, maar hierover bestaat ook grote twijfel.

Naarmate het gesprek vordert gaan we dieper op de materie van de wijk in. ‘We proberen de bewoners te bereiken door folders in de bus te gooien’. Het effect hiervan is beperkt, omdat velen niet in staat zijn de taal te lezen. Of niet kunnen lezen? Hoe je dus iedereen kan bereiken is kennelijk ook nu nog steeds een probleem. Het beeld van een goede sociale cohesie lijkt verder weg dan ooit. We raken hier wederom verstrikt in het thema de bewoners en de verschillen tussen hen. Met name hier maar dat zal elders niet anders zijn klemt men zich veelal vast aan de eigen cultuur. Een gevoel dat zich tijdens het gesprek versterkt. ’Ik denk niet dat dit verandert door de folders ook in een andere taal te gaan verstrekken’.

Deze uitspraak geeft in feite aan hoe moeilijk het is om alle mensen uiteindelijk bij onze participatiesamenleving te betrekken!

Gesprek door Wim Verhoeven voor de Koffiekring Zaanstad, een niet-partijgebonden vrijwilligersinitiatief voor mensen die door de maatschappelijke veranderingen worden getroffen. Ook getroffen door
bezuinigingen? Mail Wim! verhoevenkoffiekring@tele2.nl