Zaanstreek

Op diverse locaties stond deze maand de koffie klaar. In een poging een schim van de belevingswereld van ouderen op te vangen, nestelde ik mij weer aan hun tafels. Wat opvalt is de kwetsbaarheid en de onmacht tegenover een systeem dat hun wereld zonder meer verandert.

Door Wim Verhoeven

‘Het wordt steeds moeilijker hulp te krijgen’ De vrouw tegenover mij vertelt dat zij na een auto-ongeluk, waar ze diverse verwondingen aan over hield, niet meer in staat was het huishouden te doen. Zij heeft voor een paar weken hulp gevraagd gedurende in feite de herstelperiode. De uitslag van de aanvraag was dat zij de werkzaamheden in drieën moest verrichten. Dit zou minder zwaar zijn. Zij was nooit ziek geweest en het was de eerste keer dat zij iets vroeg. Duidelijk is dat ze moeilijk begrip kan opbrengen voor zo’n besluit. Aan tafel constateert men dat hulp voor mensen die zelfstandig wonen steeds minder wordt. ’Mensen hebben moeite voor zichzelf op te komen’. Er zijn ook lichtpuntjes. Een mevrouw naast mij vertelt dat zei zojuist op 86-jarige leeftijd nog een nieuwe heup heeft gekregen.

Een aantal zijn de weg kwijt. De overheid en bedrijfsleven digitaliseren rustig verder. ’Ik heb geen internet!!!’, is de noodkreet. Dat de regering inmiddels ’mijn overheid.nl’ is geworden waar je als burger digitaal moet ‘graven’ naar berichten, gaat velen hier boven de pet. Iemand aan tafel vindt het uitstekend dat Wilders tegengas geeft aan de gevestigde orde. Zij ziet hem als een stok om mee te slaan, maar hoopt toch ook anderzijds dat de macht niet geheel bij hem komt te liggen. Er heerst bij de meesten grote onvrede over de bezuinigingen en het geld dat aan de andere kant beschikbaar is voor sommige zaken. Wat volgt is een debat over de vluchtelingenproblematiek. Het thema begint steeds meer de discussie te beheersen. Een man probeert uit te leggen dat hij iedereen als mens ziet en dat we ook in die zin met elkaar moeten omgaan. Toch komt het beeld dat door de media en bepaalde politici wordt gecreëerd steeds weer bovendrijven.

Tegenover mij zit een vrouw met een hondje, dat alsof het erbij hoort lijkt mee te luisteren. In haar verhaal komt in de eerste plaats naar voren dat mensen zich niet alleen eenzaam voelen, maar dat ook werkelijk zijn. Haar leefomgeving is in de loop van de jaren totaal veranderd. Steeds meer zag zij andere mensen uit diverse culturen neerstrijken. ‘Het zou zo moeten zijn dat deze zich aanpassen, maar dat gebeurt niet’. Het is onmogelijk gebleken om, in haar ogen, een normale omgang met de buren te hebben. In feite merkt zij dat ze wordt gemeden. Verder maakt zij zich zorgen over de verloedering. Veel vuilnis belandt op straat. ‘De schoonmaker heeft moeite het trapportaal netjes te houden’. Er volgt aan tafel een discussie over de mentaliteit die in de ogen van de tafelgenoten achteruit holt. Waardoor komt dit? ‘Men leeft steeds meer grenzeloos’, aldus een deelnemer. Zou de reclameslogan ’niet omdat het moet, maar omdat het kan’ uit dat oogpunt zijn bedacht? De vrouw met de teckel heeft een laatste verzoek. ’Willen jullie checken of ik nog leef als ik hier een week geen koffie heb gedronken’. Hoewel dit bijna klinkt als een grap blijkt het een bloedserieuze uitspraak te zijn.

Gesprek door Wim Verhoeven voor de Koffiekring Zaanstad, een niet-partijgebonden vrijwilligersinitiatief voor mensen die door de maatschappelijke veranderingen worden getroffen. Ook getroffen door
bezuinigingen? Mail Wim! verhoevenkoffiekring@tele2.nl