Zaanstreek

Na een wandeling nemen N. en ik plaats aan een tafel waar zeven mannen van hogere leeftijd samen krantenknipsels bekijken. De oude bazen halen herinneringen op, zij vertellen elkaar de mooiste verhalen. Ik kan het niet helemaal volgen omdat zaken, plaatsen en namen van personen genoemd worden die mij weinig tot niets zeggen, die zijn van ver voor mijn tijd zal ik maar zeggen.

Het gezelschap woont in een complex dat wij vroeger een 'bejaardentehuis' noemden en nu zijn er drie vormen van wonen, namelijk: 'verpleeghuis' – ouderen die langdurig verpleging nodig hebben en niet thuis kunnen wonen; 'woongroep' – (dementerende) ouderen die zorg nodig hebben en niet thuis kunnen wonen; en 'zorgwoning' – ouderen die mobiel en (redelijk) gezond zijn. De tijd is voorbij dat je vanaf 65-jarige leeftijd in zo'n tehuis kan wonen. Tegenwoordig moet je lichamelijk of geestelijk het nodige mankeren om een plekje te bemachtigen.

N. verwelkomt een oudere Turkse man die ruim veertig jaar in Nederland woont. De man heeft zijn vrouw acht jaar geleden verloren. Zijn zoon en dochter hebben hun eigen leven. Familie heeft hij verder niet. Teruggaan naar Turkije is nauwelijks een optie, want zijn leven speelt in Nederland af. Wel voor vakantie bezoekt hij zijn geboorteland om een maand in zijn vakantiehuis te verblijven. In Zaandam heeft de oud-gastarbeider een vierkamerwoning, waarvan hij twee kamers leeg heeft staan.

Hij wil een zorgwoning met slechts twee kamers en hij heeft daar zijn spaargeld voor over, maar helaas de seniorenwoningen zijn er niet. Ruim negen jaar moet je in Zaanstad wachten op een woning en als daar al nagenoeg geen woningen voor ouderen bij zijn is het over en uit. Intussen houdt de alleenstaande man een huis met vier kamers bezet waar een gezin in kan wonen, maar ook die mensen moeten wachten. Ach ja de 'woningmarkt' biedt geen uitkomst voor je 'wooncarrière'.

Rooie Willem