Zaanstreek

Wij, de drie Zaanse raadsleden van de SP, spreken ons uit tegen de landelijke ontwikkelingen van de afgelopen jaren in onze partij, die tot een climax kwamen in het effectief opheffen van ROOD, de jongerenorganisatie van de SP. De verschillende opvattingen waren en zijn niet noodzakelijkerwijs onoverkomelijk en we hadden de discussie daarover op inhoud beter kunnen gebruiken om onze partij er ideologisch sterker uit te laten komen, in plaats van de SP te verzwakken, zoals nu helaas is gebeurt.

U, geachte bestuurders, gaat er onterecht vanuit dat er onduidelijkheid blijft bestaan bij de klankbordgroep over dit onderwerp. Nogmaals, dit is niet het geval. Wij hebben U op 24 augustus jl. verzocht om inzage te geven in de notariële akte. In deze akte moeten de machtigingen worden vastgelegd tussen accres en de fam. G. U weigert echter deze informatie te delen met de huurders en komt slechts met een mailtje.

Ergens bij een van de vele pontjes in Noord-Holland word ik aangesproken door een jongen die op een prachtige fiets en een rugzak onderweg is van school naar huis. Het gespreksthema heeft in eerste instantie betrekking op onze sportfietsen, maar gaat uiteindelijk over de wereld waarin hij zich bevindt. Plotseling kijk in een leven van iemand in een fase waarin ik mij lang geleden bevond. 

Wim Verhoeven van De Koffiekring vertaalde onderstaand artikel voor L’Atelier d’Ecologie Politique (Atécopol) in Toulouse, een Frans collectief van wetenschappers. Een stuk dat stof tot nadenken geeft. Is het tijd om over een andere herstart na te denken?

Het prachtige landschap, dat je als het ware uitnodigt om op de fiets te verkennen had mij naar deze bijzondere plek gebracht. Ik wist dat als je op de bank, die daar stond plaatsnam en in stilte afwachtte, na enige tijd iemand verscheen aan wie je vragen kon stellen. Eenmaal ter plaatse duurde het niet lang of ik was als het ware een met de omgeving geworden. Dat maakte ook dat ik in eerste instantie niet merkte dat er inmiddels iets was veranderd. 

In 1985 schreef Margaret Atwood haar dystopische roman 'The Handmaid’s Tale', waarin ze een beeld schept van New England (een nieuw Amerika) na een staatsgreep, waardoor de grondwet buiten werking is gesteld. In die maatschappij die door een groep streng orthodoxe mannen met harde hand geregeerd wordt, zijn de mensenrechten, de vrijheid van religie, de vrijheid van drukpers en vooral de vrouwenrechten afgeschaft. Vrouwen mogen niets bezitten, ze mogen niet met geld handelen en ze mogen vooral niet leren lezen en schrijven.

Het is een door een huisjesmelker geconstrueerd bouwsel met woonkamer, douche en slaapkamer waarin een mens leeft. Een mens met een baan, die door allerlei omstandigheden niet in aanmerking komt voor een woning. Bovendien meldt ze dat een sociale huurwoning te duur voor haar is. Zij is een van de mensen die ik tegenkom op mijn reis onder de oppervlakte van dit ‘paradijs’ die de keuze hebben tussen bizarre huisvesting of dakloosheid.

Wie het nieuws afgelopen weken gevolgd heeft zal het zeker niet ontgaan zijn dat er hier in Nederland demonstraties plaatsvinden die door middelbare scholieren, alias de ‘klimaatspijbelaars’, georganiseerd worden. Als oudere activiste en met een redelijke ervaring in het lopen van demonstraties 'tot-je-een-ons-weegt'  vind ik het bijzonder raar dat de term 'spijbelen' met demonstreren verbonden wordt. In mijn jeugdherinneringen was het namelijk juist de enige keer dat ik spijbelde toen ik samen met een paar vrienden naar de bios ging in plaats van aan een demonstratie mee te doen.

Bewoners uit de Zaandamse Redersstraat zijn ruim tien geleden de strijd aangegaan tegen zwerfafval. Het straatje ligt in de Rosmolenbuurt tussen het Roggeplein en de H. Gerhardstraat. Een plek waar het voor stadse begrippen aangenaam wonen is. Sommigen noemen de buurt zelfs de Zaanse Jordaan. De buren kennen elkaar en wanneer nodig staat men klaar om een ieder te helpen.