Zaanstreek

Wie het nieuws afgelopen weken gevolgd heeft zal het zeker niet ontgaan zijn dat er hier in Nederland demonstraties plaatsvinden die door middelbare scholieren, alias de ‘klimaatspijbelaars’, georganiseerd worden. Als oudere activiste en met een redelijke ervaring in het lopen van demonstraties 'tot-je-een-ons-weegt'  vind ik het bijzonder raar dat de term 'spijbelen' met demonstreren verbonden wordt. In mijn jeugdherinneringen was het namelijk juist de enige keer dat ik spijbelde toen ik samen met een paar vrienden naar de bios ging in plaats van aan een demonstratie mee te doen.

Door: Gabriella Molica

Maar even dit terzijde gelaten ik ben zeker zeer blij om te constateren dat het onderwerp zo na aan het hart van zoveel jonge mensen ligt. Het doet me goed om te zien dat er gelukkig nog verstandige mensen bestaan die samen met mij bereid zijn om te erkennen dat klimaatverandering wel degelijk bestaat en dat de mens er ook medeoorzaak van is. En het doet me ook goed te zien dat je nooit te jong bent om het beleid van een minister-president aan de kaak te stellen. Het is nu te hopen dat de rest van Nederland in beweging komt en een stevige discussie start over de manier waarop de transitie naar een nieuwe wereld vrij van onze fossiele afdruk ingevuld moet worden en welke voorwaarden daaraan verbonden zijn.

Dezelfde discussie die ook binnen de EU gestart moet worden om alle lidstaten duidelijk te maken dat er een nieuwe manier van denken en handelen moet ontstaan. En dat deze manier van denken, in tegenstelling tot wat Rutte in Zürich over de EU zei, niet alleen en uitsluitend een kwestie van macht is, maar vooral een kwestie van goed je hersens en de kennis van de wetenschap gebruiken.

Ik ben van mening - en daarin voel ik me door het rapport van Oxfam-Novib gesteund - dat deze bijzondere tijd waarin wij leven, een moreel-ethische revolutie bij ons in gang moet zetten. Een moreel-ethische revolutie die onze manier van denken 180 graden zal doen kantelen.  Laten we eerlijk zijn niet het kapitalisme kan ons als moreel kompas dienen, maar een grote mate van idealisme is onontbeerlijk om de klimaatverandering bij de wortels aan te pakken. Het is niet een kwestie van geld maar vooral een kwestie van wil. De wil om in te zien dat niemand de dupe mag worden van ondoordachte beslissingen die alleen maar worden genomen om de winst van een paar multinationals of een handjevol rijken te vergroten.

Omdat ieder van ons nu eenmaal deel uitmaakt van onze planeet die door de wetenschappers wordt omschreven als een bijenkorf die in harmonie moet samenwerken, dan zijn er twee voorwaarde die aan deze transitie meteen gesteld moeten worden:
Dat de toegang tot diensten en grondstoffen en de eigendom ervan voor iedereen gegarandeerd worden en dat aan alle burgers, overal ter wereld, een bepaalde mate van beslissingsbevoegdheid in het proces gegeven wordt.
Ik ben me er zeer bewust van dat dit alles niet zo makkelijk te realiseren is, maar zoals we altijd zeggen: 'waar een wil is, is een weg.'
Intussen verheug ik me erop om samen met de 'klimaatspijbellaars' te gaan demonstreren/spijbelen: 'jong geleerd, oud gedaan!'