Zaanstreek

De droom van een verenigd Europa in onderlinge solidariteit tussen lidstaten en gedeelde welvaart voor alle inwoners van de lidstaten is uit elkaar gespat. Het gevoel van onbehagen, dat in de lidstaten al een aantal jaren aanwezig is, groeit met de dag en de chaotische taferelen bij de stemming om de Brexit-deal laten wel zien hoe diep dit in onze harten genesteld is.

Door: Gabriella Molica - oud afdelingsvoorzitter SP Zaanstreek

Het is nu wel te hopen dat deze chaotische taferelen, samen met de beelden van de protesterende “gele hesjes” in Frankrijk, de politici van alle lidstaten over de toekomst van de EU en haar inwoners flink aan het denken hebben gezet. Het lijkt wel of de wind van verzet tegen Europa iedere dag in kracht is aan het toenemen.

Om te voorkomen dat deze wind een orkaan wordt, zullen alle politici binnen de lidstaten met concrete antwoorden en goede oplossingen moeten komen t.o.v. de crisis waarin Europa verkeert. Het is mosterd na de maaltijd te moeten waarnemen, dat Juncker deze dagen eindelijk erkend heeft dat de Europese Unie, sinds 2009, de financieel-economische crisis verkeerd aangepakt heeft en dat hij onder meer betreurt dat er te weinig solidariteit aan de Griekse bevolking getoond werd en de opgelegde eisen om te bezuinigen veel te hard waren, dat riekt naar minachting jegens de burgers die de rekening hebben en nog steeds moeten betalen.

De Griekse bevolking heeft aan zo’n bekentenis bijzonder weinig, want de harde bezuinigingen hebben toch plaatsgevonden ondanks de stevige protesten in Athene en de rest van Griekenland. Maar de rest van Europa heeft ook weinig aan zo een bekentenis. Overal werd de crisis door (extreem-)rechtse partijen misbruikt om door middel van populistische leuzen zoals bijvoorbeeld Niet de Grieken maar de zieken”’, dit gevoel van onbehagen bij de bevolking te transformeren in nationalisme en haat jegens alles wat vreemd en buitenlands is.

Niet de holle retoriek van Juncker zal Europa redden van de afgrond, maar wel concrete maatregelen die de welvaart en het welzijn van alle Europeanen, en niet alleen de elites van de lidstaten, kunnen waarborgen en bevorderen. Als wij werkelijk de onderlinge solidariteit tussen lidstaten willen bevorderen, is er geen andere weg.

Zolang de kosten van de Europese Unie oneerlijk verdeeld worden moeten de midden- en lagere inkomens in alle lidstaten de rekening van de bezuinigingen betalen. En zolang de verschillen tussen de armen en de rijken maar blijven toenemen, zal de woede van de gewone mensen alleen maar blijven groeien.

Dit proces kan alleen gestopt worden als wij met ons allen weer hoop krijgen. Hoop op een betere toekomst. Niet alleen voor de zieken of voor de Grieken, maar voor iedere inwoner van deze krakkemikkige EU, ongeacht of je hier nu wel of niet geboren bent. Wat we echt nodig hebben, is: A FUTURE TO BELIEVE IN.