Zaanstreek

Elke dag brengt nieuws dat het kabinet van VVD en PvdA verder in de problemen komt. De poging om de coalitie uit te breiden, mislukte pijnlijk. De pensioenvoorstellen, waarin vooral de  pensioenopbouw voor jongeren wordt beperkt, zijn in de Eerste Kamer al bijna gestruikeld. De decentralisatie van de zorg naar de gemeenten met een flinke korting op de budgetten, hapert. Het kabinet probeert 6 miljard Euro te bezuinigen, maar geeft wel 4,5 miljard uit voor de aanschaf van een nieuwe straaljager. Ondertussen groeit de armoede, de werkloosheid, de uitzichtloosheid voor jongeren. De perspectieven voor economische groei zijn voor de komende tientallen jaren slecht. Dit kabinet is het vertrouwen kwijt en wacht op een campagne van de FNV en SP om te worden omvergeduwd. De VVD-PvdA regering stapelt ellende op ellende; wij hebben er genoeg van. Omdat het niet waarschijnlijk is dat dit kabinet vrijwillig vertrekt, is een campagne die uitmondt in een  24-uurstaking tegen dit kabinet noodzakelijk.

Gastcolumn door Pieter Brans

De eerste stap naar zo’n 24-uursstaking is de demonstratie tegen de bezuinigingen op 21 september om 13:00 uur op het Beursplein in Amsterdam. De tweede stap is de landelijke actiedag van de FNV op 30 november.

Het kabinet slaagde er begin dit jaar al niet in voldoende steun voor de bezuinigingen te mobiliseren. Het sloot toen het zogenaamde Sociaal Akkoord met vakbeweging en werkgevers. Voor alle duidelijkheid: wij zijn een tegenstander van dat akkoord, hoewel dat ook positieve maatregelen bevatte, zoals het afschaffen van nuluren contracten. Met het invoeren van de nullijn voor alle ambtenaren en het ongedaan maken van het uitstel van de beperkingen van de WW, blaast het kabinet in feite het Sociaal Akkoord gewoon op, nu dat ze beter uitkomt vanwege nieuwe bezuinigingsplannen. Het is duidelijk dat de beloftes die dit kabinet en vooral de PvdA bewindslieden aan de vakbondstop hebben gedaan in en rond het sociaal akkoord een half jaar geleden, gebroken worden. De vakbondsleiding voelt zich door dit kabinet in zijn hemd gezet. Het vertrouwen in het kabinet is tot een minimum gedaald: slechts 12%. Het vertrouwen in de PvdA is op een dieptepunt. Het enige dat het kabinet overeind houdt, is de hoop op economisch herstel. Dat gaat echter heel lang duren...

Onze allereerste eis moet zijn het stopzetten van de bezuinigingen. Hoeveel woorden er nu ook over ons worden uitgestort over de noodzaak en onvermijdelijkheid van de bezuinigingen, niemand had het erover totdat de financiële instellingen het in 2010 nodig vonden om de nationale overheden, die ze nota bene van het faillissement hadden gered in 2008,
een toontje lager te laten zingen en ze in een financiële houdgreep te nemen. Plotseling moest er bezuinigd worden, dat wilde zeggen dat de burgers, de arbeiders de rekening voor het redden van de banken moesten
gaan betalen.

Tot dan toe was de hoogte van de staatsschuld geen probleem. Ook niet in de 19e eeuw of vlak na de Tweede Wereldoorlog, toen de staatsschuld 200% bedroeg (nu zo’n 70%). En in de twaalf jaren dat de VVD aan de macht was met het CDA (1977-1989) steeg de staatsschuld met 225 miljard Euro bij een rente die hoger lag dan die Griekenland nu betaalt. De staatsschuld is niet het probleem, de nieuwe houding van het kabinet van VVD en PvdA die de staatschuld willen opheffen over de ruggen van de arbeiders. De
bezuinigingen moeten stoppen, wij gaan de rekening van de failliete banken niet betalen.

De tweede eis moet zijn het stopzetten en terugdraaien van de bezuinigingen op de AOW en de pensioenen. Hier is de smoes verzonnen dat de mensen ouder worden en dat de pensioenen onbetaalbaar worden. Deze
onzin wordt dagelijks over ons uitgestort. Waarom zijn de pensioenen nu plotseling “onbetaalbaar”? De waarheid is dat de mensen al ouder worden
sinds het uitsterven van de Neanderthaler. Mensen zijn in de honderd jaar dat er pensioenfondsen bestaan in Nederland, ook steeds ouder geworden. Nooit een probleem geweest, nu wel. Een deel van de armoede in
Nederland wordt veroorzaakt door het afschaffen van de VUT, ouderen zijn vaak opgebrand, komen niet meer aan het werk, krijgen maar beperkt WW en moeten dus tot aan de uitgestelde AOW op een houtje bijten. Daarom moeten wij eisen dat de VUT wordt hersteld, de pensioenleeftijd weer op 65 jaar wordt gesteld en de kortingen op de pensioenen ongedaan worden gemaakt. Het recht op een fatsoenlijke oude dag moet overeind blijven en niet afhankelijk zijn van de casino resultaten op de beurs. Jongeren moeten het recht blijven houden een goed pensioen op te bouwen. De beperkingen van de
opbouw moeten van de baan. Ook zzp’ers moeten een redelijk pensioen kunnen opbouwen.

De derde eis zou moeten zijn: volledige en automatische compensatie van de prijzen in de lonen. De inflatie is nu 3,1%. De koopkracht van de mensen is al sinds 1997 niet meer gegroeid en de laatste jaren zelfs met bijna
6% gedaald. Compensatie van de forse prijsstijgingen, vooral bij de overheid trouwens en de NS bijvoorbeeld, is nodig. Werken en toch arm zijn (en blijven), daar moet een einde aan worden gemaakt.

Bij een officiële werkloosheid van tegen een miljoen mensen in 2018 moet de arbeidsduur omlaag om het werk te verdelen. Wij eisen een werkweek van 32-uur met volledig behoud van loon om het werk te
verdelen. 925.000 mensen in een perspectiefloze situatie, dat zijn er 925.000 te veel. Volgend jaar zijn er al 685.000 werklozen, maar veel ZZP'ers moeten daar nog bij worden opgeteld (soms voor een deel). Wij
willen een eind maken aan de 'voor jou tien anderen' mentaliteit en aan de enorme werkdruk waar veel werkenden aan worden blootgesteld. Onder de
huidige omstandigheden stijgt de werkloosheid verder tot aan 2018 en begint dan pas langzaam (met 20.000 per jaar) te dalen. Over tien jaar zitten we dan nog met meer dan een half miljoen werklozen. Zoveel mensen
voor jaren veroordelen tot de schroothoop en armoede, met hun kinderen erbij, is onaanvaardbaar.

Bij de Nederlandse arbeidersklasse is de frustratie enorm. Het gevoel grotelijks belazerd te zijn, is niet uit te wissen. Dat kan de vorm hebben van woede over het verdwijnen van de sociale voorzieningen op het
moment dat ze vanwege de crisis nodig zijn. Het kan ook de vorm hebben van frustratie over de beloofde toekomst van stijgende welvaart, terwijl de armoede toeslaat in veel migrantengezinnen. Het kan de vorm hebben van werkloos en/of arm zijn, zonder dat je er iets aan kan doen. Het kan de vorm hebben van voorzieningen nodig hebben, die gladjes worden
geschrapt. Het gevoel van bedonderd zijn is reëel: marktwerking, deregulering en het terugtrekken van de overheid hebben van de economie en de samenleving een puinhoop gemaakt. Kenmerk van de economie is een
gebrek aan groei en dat voor jaren. Kenmerk van deze kapitalistische samenleving is armoede en achteruitgang.

Er is een stemming van massale weerstand tegen de bezuinigingen. Niemand gelooft er nog in dat het mes er even in moet en dat het dan beter gaat. Iedereen kent in zijn vrienden en kennissenkring wel mensen die worden getroffen door werkloosheid en armoede, waaronder ook 350.000 kinderen. Dit kabinet loopt op zijn laatste benen en heeft de steun in de samenleving verloren. Maar zonder strijd geen oplossingen! Daarom moeten we opkomen voor het volgende alternatief:

• Bestrijdt alle bezuinigingen en privatiseringen;
• Weg met de bezuinigingen op de pensioenen en de AOW, 65 blijft 65;
• Compenseer de prijsstijgingen in de lonen, uitkeringen en pensioenen;
• Geen afbraak van de WW. Verdeel het werk, voor een werkweek van 32 uur met behoud van loon;
• Nee tegen de JSF;
• Nee tegen de nullijn in de publieke sector;
• Vaste banen voor de thuiszorg;
• Een FNV-campagne voor actie en een algemene staking van 24 uur, mobiliseer het massale potentieel van de vakbeweging;
• De SP moet de arbeiders en de mensen die lijden onder de bezuinigingen vertegenwoordigen en een
  strijdbaar politiek alternatief bieden voor de bezuinigingspartijen;
• Voor een socialistisch alternatief voor de bezuinigingen en het kapitalisme, met een democratisch socialistisch plan voor de productie gebaseerd op de belangen van de overweldigende meerderheid van de mensen en niet die van een kleine superrijke elite.