Zaanstreek

Als je mindervalide bent, dan heb je het extra zwaar, omdat het niet vanzelfsprekend is
dat je zomaar de mogelijkheden krijgt om deel te nemen aan de maatschappij. Met de huidige bezuinigingsdrift van de overheid kan dit nog moeilijker worden. Ik ben deze middag op uitnodiging te gast bij een bewoonster van een aanleunwoning in het Erasmushuis. Een paar mensen willen met mij spreken.

Door Wim Verhoeven, voor Koffiekring Zaanstad, een platform voor mensen die door de maatschappelijke veranderingen worden geraakt.

De dames geven vrijwel onmiddellijk de indruk dat zij grote moeite hebben met de huidige gang van zaken. Het valt voor hen niet mee om dan gemotiveerd te blijven en de positieve punten van het leven te blijven zien. Vanuit hun perspectief geredeneerd zijn er talloze
hindernissen die het leven bemoeilijken. ‘Het voelt alsof je afgeschreven bent’.

Zij wijzen erop dat de participatiewet juist beoogt om mensen langer thuis te laten wonen. ‘Hierin zit een tegenstrijdigheid vooral als je kijkt naar de manier waarop wij worden behandeld’. Dit is een opmerking die in de frustratie echt weergeeft.

Iemand had een gevecht gevoerd met de gemeente over de toegankelijkheid van het stadhuis. Die situatie is bekend, maar dit verhaal geeft de indruk dat men tegen windmolens heeft gevochten. De aangepaste auto past niet in de Hermitage. Bij navraag geeft de gemeente als oplossing: ‘neemt u maar een taxi’. Door de beperking kan de vrouw echter niet in een gewone taxi. Er wordt afgesproken dat zij in de buurt van het stadhuis zal worden afgehaald.

Als het zover is wordt medegedeeld dat deze service niet meer bestaat. Over een voorgestelde route van het voormalig stadskantoor door het station zegt zij: ‘dat red ik gewoon niet’. Er volgt een brief aan B&W waar niet op wordt gereageerd. Ze probeert te bellen maar het lukt niet om echt goed contact tot stand te brengen met de wethouder. Zelfs een brief aan de gemeentelijke ombudsman, brengt niet het gewenste resultaat. Na een half jaar blijkt de brief nog op het bureau van de man ‘geparkeerd’ zonder dat er iets mee is gedaan. Hoe deze geschiedenis ook in detail is verlopen, zeker is dat de vrouw de misstanden zo heeft beleefd. Het acteren van instanties kan dus een enorme negatieve invloed hebben.

Dan zijn er problemen met het Ander Openbaar Vervoer. ‘De chauffeurs hebben kennelijk geen idee waar ze rijden’. ‘Er wordt heel veel omgereden, waardoor je dikwijls te lang in de bus zit’. Verder moet men een uur van te voren bellen en zou theoretisch de bus na maximaal een uur en een kwartier moeten verschijnen. De werkelijkheid blijkt weerbarstiger. Mensen staan uren te wachten. ‘Toen ik na lange tijd belde werd mij verzocht naar een andere locatie te gaan om daar te worden opgehaald, maar ik wist geen eens waar dat was’. Een man die in een verzorgingshuis zit wil af en toe zijn vrouw bezoeken. Door het lange wachten is hij in paniek geraakt en is zijn medische situatie is hierdoor verslechterd.

Mensen durven niet meer met het AOV omdat ze bang zijn helemaal niet meer te worden opgehaald! Het is alsof de mensen deelnemen aan militaire droppings. Ze worden ergens neergezet en daarna mogen ze zelf weer terugkeren naar de kazerne. ‘Sommigen zijn helemaal van slag’.

Tenslotte krijg ik van mijn gesprekspartners een lijst met gebreken in huis die volgens hen toe zijn te schrijven aan de thuiszorg. ‘Je hele huis wordt overhoop gehaald, de kwaliteit wordt steeds minder’. Bovendien kunnen de mensen niet altijd echt op hulp rekenen. Soms komt er niemand. De eigen bijdrage van € 200,- beschouwen ze als een enorme aderlating. Een merkwaardige opmerking komt aan het eind van het gesprek. ‘Wij moeten de formulieren ter verantwoording van het werk tekenen, zonder invulling van het aantal
uren. Dat doen ze later zelf’!