Zaanstreek

De afgelopen week hebben we weer mogen genieten van een knap staaltje sensatiejournalistiek, deze keer over zogenoemde ‘hoodvloggers’. U weet wel, Ismaël Ilgun, de jongen die zijn kijkers meeneemt in zijn dagelijkse leven en een inkijkje geeft in een – voor een heel groot deel van Nederland – onbekende leefwereld. Mainstream mediaoutlets hebben hier talloze teksten en beelden aan gewijd. Met bekende en minder bekende journalisten en tv-persoonlijkheden.

Door Rachid El Ghazoui

Om niet te vergeten het Oscarwaardige acteerwerk van ingezakte politici, die binnenkort weer zwaar aan de bak moeten om kiezers van elkaar af te snoepen. Ze hebben allemaal hun ongezouten mening mogen delen. Zelfs de minister-president hebben we weer horen bevestigen dat hij niet de minister-president van álle Nederlanders is. Want als de premier over Nederlandse jongeren met Turkse roots roept dat ze op mogen rotten, dan betwijfel ik of dat met bus 92 van Amsterdam naar Zaandam is. Het zal eerder gaan om een vliegtuig richting Istanbul.

De vraag die mij vooral bezig houdt is: vanwaar deze massale en selectieve verontwaardiging? Het zal niet alleen liggen aan de soms achterlijke acties van Ilgun in zijn vlogs, want als dat de morele maatstaf zou zijn dan hadden we dagelijks verontwaardigd kunnen zijn over de meest bizarre – en soms zelfs strafbare – acties die we in vlogs terug zien komen. Van veelal witte vloggers. Wat is dan het verschil? De sensatie rondom rapper Boef en zijn vlogs idem dito. Alweer diezelfde massale en selectieve verontwaardiging met het daarmee gepaarde bekende mediacircus.

Wat we nu in Poelenburg zien is excessief geweld en een repressieve houding van politieagenten. Het is voor mij in ieder geval duidelijk dat dit gebeurt om de massa te pleasen, het eigen hachje te redden en vooral voor electoraal gewin.

• Lees het hele opinie-artikel op Joop.nl

Meer lezen?

• SP-er Van Braam op BNR Nieuwsradio: "investeer in mensen"
• Poelenburg verdient beter!
• De media en Poelenburg: alles voor de kijkcijfers