Zaanstreek

Ik moet al vroeg op pad om mijn bloed te laten prikken en het is stil op straat. Ik zie overal bloemen liggen en denk even terug aan gisteren. Dodenherdenking is heel belangrijk en moet nooit vergeten worden. Toch voelde ik mij gisteren onrustig in de stoet mensen. Al spraken we even over wat er gebeurt was in de oorlog, ik kon mij niet voldoende concentreren dit keer.

Door Annie, Zaans vrijwilligster en blogger

Onderweg kwamen we de familie tegen van de jonge jongen die pas omgekomen is door zinloos geweld. Ik geef een hand en zie de pijn in de ogen van zijn vader en bedenk mij dat zij nooit vrijheid zullen voelen, dat deze pijn misschien met de tijd een plek krijgt maar nooit meer voorbij gaat, het leven zal voor altijd voor hun getekend zijn.

Ik denk ook even terug aan het kamp met de vluchtelingen en zie een beeld voor me van een jonge man die een foto laat zien waarin hij half open ligt door de oorlog in Syrië, het is een wonder dat hij nog leeft. Ik denk even terug aan dat ik bij GeenStijl stond met een foto en een vluchteling met de kop erboven: "de aanstaande bruid van een terrorist", overgenomen van een organisatie waarbij ik inmiddels op dat moment op de zwarte lijst stond.

Het maakt mijn strijd niet minder ik ben inmiddels gewend aan elke dag negatieve aandacht op sites, wat ik al snel besluit niet meer te lezen. Toch kan ik het niet laten me af te vragen hoe het zou zijn als hier oorlog was, zou ik dan ook gezien worden als slecht? Of goed? En hoe vrij zijn we vandaag eigenlijk?

Het strijden voor vrijheid van mensen gaat nog steeds door en die zie ik de komende jaren ook niet veranderen. We hebben er namelijk niets van geleerd om mensen beter te behandelen uit de oorlog en noemen de nieuwe oorlog-slachtoffers gelukzoekers. Een mooie zin van Henk - "een man die voor het goede strijd" - gisteren was: we vieren dodenherdenking alleen over onze oorlog in het verleden maar vrijheid vieren we morgen allemaal!

Ik voel me niet vrij, zolang er elke dag mensen hier knokken voor een verblijf en een nieuw leven en niet goed worden behandeld en de mensen uit de oorlog niet voldoende psychische en menselijke hulp krijgen en met net zoveel trauma's als de mensen uit de tweede wereld oorlog zitten, kan ik mij echt niet vrij voelen.

We leven in een nieuwe wereld waarbij ik onderscheid tussen slachtoffers niet meer kan verdelen en voel me in de war over deze gevoelens, het zou toch allemaal anders moeten: we zouden beter moeten weten.

Toen de nazi's de communisten arresteerden, heb ik gezwegen;
ik was immers geen communist.
Toen ze de sociaaldemocraten gevangenzetten, heb ik gezwegen;
ik was immers geen sociaaldemocraat.
Toen ze de vakbondsleden kwamen halen, heb ik niet geprotesteerd;
ik was immers geen vakbondslid.
Toen ze de Joden opsloten, heb ik niet geprotesteerd;
ik was immers geen Jood.
Toen ze mij kwamen halen
was er niemand meer, die nog protesteren kon.

Gedicht door pastoor en verzetsstrijder Martin Niemöller