Zaanstreek

De koffie is ingeschonken. Naast mij zit een man die zojuist 91 is geworden. De groep aan tafel viert zijn verjaardag. Hij trakteert en begint zijn levensverhaal te vertellen. In een glashelder betoog zit zijn geschiedenis verpakt. De operaties, de kleinkinderen, zijn vrouw die al dertig jaar geleden is gestorven. Hij wil de geboorte van een achterkleinkind nog graag meemaken. Daarna...

Door Wim Verhoeven

Enkelen aan tafel hebben een uitgesproken mening over de regeringsmaatregelen. ‘Paniekvoetbal rond ouderen’ en ‘euthanasie zal gaan toenemen’ zijn zomaar een paar opmerkingen die heel scherp de stemming weergeven. Ze voelen zich afgeschreven.

Het gesprek neemt een grimmige wending als het om de medische verzorging gaat. ‘Doktoren gaan anders naar ouderen kijken’. Word je na een bepaalde leeftijd nog wel geholpen? Of gaat uiteindelijk de kostenbesparing bepalen of iemand nog iets langer door mag leven.

Het vertrouwen in de maatschappij is verder gedaald. ‘We zijn in een situatie beland, waarin er geen binding meer is’. ‘Ik ben alleen en zie de toekomst met zorg tegemoet’. Iemand op hoge leeftijd vertelt een verhaal over een vrouw die in huis was gevallen. Hij kwam toevallig langs en belde de dokter van de vrouw. ‘Deze had geen tijd want hij zat in een bespreking’. Dit geeft weer hoe ouderen onze maatschappij beleven.

Het feit dat er te weinig personeel is voor eventuele verzorging lijkt een aanleiding om levensbeëindiging hoog op de agenda te zetten. De mensen zien de obstakels die zij bij euthanasie ondervinden. ’Als ik er genoeg van heb moet ik dan voor de trein gaan liggen of van een flat afspringen ? ’ Is er sprake van een gapend gat tussen datgene wat iemand wil en het beleid?

Zijn er dan geen positieve dingen? Jazeker. ‘Zolang mogelijk thuis wonen is een goede ontwikkeling’. Dat moet dan uiteraard wel kunnen.

Ik kijk in het rond om te zien of iemand nog een slotopmerking heeft. Plotseling laat een vrouw zich van haar filosofische kant zien en geeft door haar uitspraak weer hoe het leven in elkaar zit als je er op terugkijkt. Haar uitspraak:

‘Gedurende het leven worden de idealen langzaam afgebroken’

We zien hier naar mijn mening een dilemma. De bezuinigingen, dus het financiële geeft de mensen het gevoel dat ze in hun categorie het ergste moeten vrezen. Ze denken dat de maatschappij anders met ze zal omgaan. Het wordt bijna een ethische kwestie. Een Engelse filosoof zei: “Het grote doel van alle menselijke ijver is het bereiken van geluk”. Daarbij hoort niet de gedachte om uit vrees eerder uit het leven te stappen.

Gesprek gevoerd door Wim Verhoeven voor de Koffiekring Zaanstad, een niet-partijgebonden vrijwilligersinitiatief voor mensen die door de maatschappelijke veranderingen worden getroffen. Ook getroffen door bezuinigingen? Mail Wim! verhoevenkoffiekring@tele2.nl