Zaanstreek

Een koek met chocoladedip en een kop koffie zijn de inleiding voor een gesprek met een werkneemster van de Baanstede. Het is toeval dat we elkaar weer zien. Niets is gepland, maar het lijkt een mooie gelegenheid om eens terug te kijken naar hoe het leven voor haar is verlopen.

Door Wim Verhoeven

Inmiddels is ze veertig jaar in dienst en ze herinnert zich nog goed dat ze op 8 augustus 1977 begon te werken bij wat toen De Boerejonker heette. In de eerste plaats is ze er heel erg trots op dat ze deze mijlpaal heeft bereikt. Op de ketting die ze heeft gekregen is duidelijk het getal zichtbaar dat bij het jubileum hoort. In december zal dit nog uitgebreid worden gevierd.

In de terugblik die we samen bespreken komt een helder beeld naar voren hoe gewerkt werd en wordt. In gedachte zie ik de menselijke productielijn die wordt gevormd, waarbij de handelingen zoals dozen klaarzetten en inpakken op elkaar aansluiten. Ze behoort tot de mensen die zich hard hebben gemaakt om het beschermde werk te behouden. In 2014 zat ze ook aan tafel met de andere activisten en heeft ze nog ingesproken bij de gemeente onder het motto: ‘De Baanstede moet blijven’. Nog steeds is het voor haar onbegrijpelijk dat er onvoldoende naar de mensen zelf is geluisterd.

In Zaandam deed ze 10 jaar elektronica en heeft daarna nog 20 jaar op de confectieafdeling gewerkt. Dat vond ik erg leuk om te doen, maar doordat deze vestiging werd gesloten moest ik naar Purmerend’. Hier houdt ze zich bezig met zoete producten. ‘In september begint het inpakken van de chocolade voor Sinterklaas en tegen de Kerst beginnen we met de voorbereidingen voor Pasen’.

‘Ik heb altijd met heel veel dankbaarheid gewerkt’. Een zin die zoveel meer zegt dan de rapporten van deskundigen die hierover schrijven. Ze kan het leven ‘behappen’ en dat houdt in dat de situatie qua werken en wonen in balans is. Johanna maakt zich zorgen over de veranderingen die plaatsvinden. De overheid wil zoveel mogelijk werknemers van de beschermde omgeving naar het bedrijfsleven brengen. Ze heeft zelf een vast contract. ‘Mensen die daar heen gaan krijgen een verbintenis voor 3 maanden’. De uitspraak: ‘je bent gauw te oud’, is symptomatisch voor de hele maatschappij, maar klinkt hier veel ernstiger.

Wijzigingen die plaatshebben op het gebied van levenssfeer of werk kunnen voor de mensen in kwestie enorme gevolgen hebben. ‘Alle verandering is voor ons zeer slecht, hoe halen ze het in hun hoofd’. Beter kan het traject dat de overheid heeft ingezet niet worden weergegeven.

Onzekerheid is een ingrediënt dat we mogen kwalificeren als iets dat bij velen voor onbalans zorgt, maar hier werkt dat nog veel harder door in de vorm van grote onrust. ‘De leiding spreekt weinig met de werknemers, ze mogen er niets over zeggen’. Hier het besef waarom, maar ook het nare gevoel dat je er over je wordt beslist, zonder dat je daar iets aan kunt doen zijn voelbaar.

Johanna gaat na de vakantie weer ‘met graagte weer aan het werk’. Ze verheugt zich op het weerzien met de collega’s. Ze is nu 56 jaar en hoopt op een toekomst waarbij haar baan behouden blijft. Als je die kwijtraakt weet je het niet meer!

Gesprek door Wim Verhoeven voor de Koffiekring Zaanstad, een niet-partijgebonden vrijwilligersinitiatief voor mensen die door de maatschappelijke veranderingen worden getroffen. Ook getroffen door
bezuinigingen? Mail Wim! verhoevenkoffiekring@tele2.nl