Zaanstreek

Wethouder Jeroen Olthof haalde onlangs het nationale nieuws met zijn nieuwe visie op armoedebestrijding. Hij speelde de loftrompet, die door de media werd overgenomen, over de soepele regels en de maatwerkbenadering voor het aanpakken van armoede. Het voorbeeld dat hij daarbij gebruikte was bij mij al bekend, (zoveel voorbeelden zijn er niet) en ging over een man uit Krommenie in de schuldsanering, die een baan als lasser kon krijgen. Er was echter een onoverkomelijke hobbel want hij moest zelf een laskap aanschaffen en betalen. In de schuldsanering mocht hij daar geen geld aan besteden want het is geen eerste levensbehoefte. Het maatwerk dat Zaanstad aanbood bracht de oplossing doordat de Gemeente die laskap heeft betaald, en zo ook weer kosten bespaart omdat de man uit de bijstand kon komen. Dat is een goed voorbeeld van de voordelen van maatwerk, Zaanstad kan daar met recht trots op zijn.

Door raadslid Evert Hartog

De andere kant van het verhaal is echter dat het sociaal wijkteam bepaalt hoe het maatwerk wordt uitgevoerd. Er zijn geen duidelijke afspraken gemaakt over wie verantwoordelijk is binnen het Sociaal Wijkteam en er zijn ook geen duidelijke afspraken waar de grenzen van het maatwerk liggen, wat nog toelaatbaar is en wat niet.

De SP heeft de wethouder gevraagd hoe dat zit maar daar kwam geen duidelijk antwoord op. Zo ontstaat er willekeur. Slachtoffer van deze willekeur is bijvoorbeeld een invalide geraakte man uit Westerwatering die geen traplift krijgt omdat hij elf (!) jaar geleden op eigen initiatief naar een benedenwoning is verhuisd, toen hij nog gezond was, en dat dan maar niet had moeten doen. Dit soort willekeur is met maatwerk zonder regels en zonder duidelijk afspraken niet te voorkomen.

Een ander probleem is dat de wethouder geld voor armoedebestrijding ook wil gebruiken voor het helpen van mensen die niet arm maar wel eenzaam zijn. Dus ook bij de begroting worden de regels losgelaten. Zo worden begrotingsafspraken boterzacht en kun je er niet van op aan dat het geld besteed wordt aan de zaken waar de politiek voor gekozen heeft.

Tenslotte wil deze wethouder de ondersteuning aan minima niet oprekken van 110 % van de bijstandsnorm naar 120 % van de bijstandsnorm zoals de SP meerdere malen heeft voorgesteld en zoals dat in veel omringende gemeenten wel is gedaan. Nu blijft er een groep mensen met lage inkomens in de kou staan als ze niet assertief genoeg zijn om zelf om maatwerk te vragen.

De successen van het maatwerk verdienen alle lof, en ik en de SP hopen dat er nog veel zullen volgen. Wij zouden die successen echter ook willen uitbreiden naar die groep die wat minder assertief is en niet wordt bereikt, en we willen toch enige duidelijkheid zodat willekeur kan worden voorkomen.