Zaanstreek

De afgelopen tijd heb ik deelgenomen aan diverse discussies en dialogen met wijkbewoners. Wat opvalt bij de huidige situatie zijn de vooroordelen en beeldvorming. Kleine zaken kunnen escaleren zoals ik in het volgende fictieve verhaal op een andere manier probeer aan te geven.

Foto: Rechtenvrij

Een fictieve vertelling door Wim Verhoeven van de Koffiekring

Wat gebeurt er als je een roze olifant voor je deur vindt. Het was niet zo’n grote en ook had het niets met het enorme dier in de wildernis te maken. Toch zorgde het bij de bewoonster voor de nodige opschudding. In de eerste plaats was niet duidelijk wie dit exemplaar hier had gedeponeerd en dan was er nog de vraag waarom.

Zij was aan de ene kant nieuwsgierig en ging op onderzoek uit maar besefte tevens dat dit een zinloze actie was. Niemand zou immers toegeven dat hij of zij het had gedaan. Je zou dan immers op z’n minst een motief moeten noemen en dat zou gemakkelijk verkeerd kunnen worden uitgelegd. De gehele dag was bij alle bewoners de roze olifant het gespreksthema van de dag.

Overal werd navraag gedaan, maar iedereen ontkende iets van deze gebeurtenis af te weten. De overbuurman werd regelmatig aan vragen hierover onderworpen maar hij ontkende. Waarom was hij verdacht? Eerder die week had hij een hond uit het niets getoverd en dit beest met de naam Joep, liep nu driftig in de buurt rond.

Het gekke was dat dit beest dat eigenlijk niet bestond voor de bewoners wel degelijk aanwezig was. Tot vervelens toe kwam hij bij iedereen op schoot zitten en at rustig het bord van een bewoner leeg als deze even niet oplette. Dit zorgde ook voor de nodige irritatie en op een gegeven moment wilde men eigenlijk van Joep af. Maar hoe raak je een beest kwijt dat niet bestaat? De mensen merkten dat dit bijna een onmogelijke opgave was. Iedere keer dook hij weer op.

Iemand die een hond in de verbeelding van mensen tot leven kan roepen was zeker tot meer in staat. Waarom geen roze olifant ergens laten opduiken en deze later net als Joep tot leven wekken? Het zou een ramp voor de buurt zijn. Denk eens aan al die ingedeukte auto’s en alle andere vernielingen die zo’n beest zou kunnen aanrichten. Er werd een comité opgericht om te bespreken wat er moest gebeuren als de olifant zou gaan leven om de buurt onveilig te maken. Men kwam tot de slotsom dat er nu diende te worden ingegrepen. Het beest had nu nog redelijk bescheiden afmetingen.

Het definitieve besluit betekende uiteindelijk dat er een groep met jachtgeweren werd gevormd om onze roze vriend onschadelijk te maken. Met groot kabaal en geweren in de aanslag ging iedereen in de richting van het huis van de bewoonster die het fenomeen had geconstateerd. Daar eenmaal aangekomen bleek dat het om een kleine gieter van plastic te gaan in de vorm van een olifant. De mannen zagen dit echter niet meer. In hun drift en de jacht op een olifant moest en zou er worden geschoten.

De stukjes plastic vlogen in het rond. Ze feliciteerden elkaar dat ze hadden voorkomen dat er net als de hond voor de bewoners een olifant zou ontstaan.

• Lees ook Poelenburg verdient beter