Duwtje in de rug: 'Pride' gaf mij trots
Duwtje in de rug: 'Pride' gaf mij trots
Er zijn van die momenten dat je net even een duwtje in de rug nodig hebt om weer op gang te komen. En waarschijnlijk had ik ook zo'n moment nodig waar ik zelf niet bewust van was tot ik onlangs de film "Pride" zag. De film maakte veel los bij mij. Want ik had de handdoek allang in de ring gegooid zoals men dat in de bokstermen zegt. Ik was mijn strijdlust kwijt...
Door Zeynep Varli-Tosun, bestuurslid SP Zaanstreek
Maar bij het zien van de film Pride voelde ik de kracht weer opkomen. De solidariteit, de doorzettingsvermogen, de moed en de kracht die er werd uitgebeeld in de film schudden mij wakker en gaf mij de energie om de strijd weer aan te gaan.
Door de film Pride kreeg ik net dat ene boost wat ik nodig had om van mijn’ luie stoel’ af te komen en de mouwen weer op te stropen. En zeker nu de solidariteit het hards nodig is. Mensen hebben angst door diversiteit en die angst wordt steeds meer aangewakkerd door de rechtse overheid. Samen zijn we sterk! Solidariteit is nu meer dan ooit nodig. De tweedeling in de maatschappij groeit met de dag en dat moeten we niet willen. Geen afbraak van de samenleving maar liefde, waardering en respect voor elkaar!
Yep, ik heb mijn energie en de kracht weer terug dankzij deze geweldige film.
Wat een fantastisch waargebeurd verhaal! En juist omdat het een waargebeurde verhaal was betekende het veel voor mij. Want wat onmogelijk lijkt hoeft niet onmogelijk te zijn als je maar niet de kracht verliest om door te zetten.
De film was best confronterend en zond vele boodschappen uit. Bij mij riep de film heel veel verschillende gevoelens, emoties en krachten op. Er ging van alles door me heen. Het is daarom ook niet makkelijk om dit uit te leggen of in één zin of duidelijk te maken met een voorbeeld.
Wat voor mij duidelijk werd in de film was bijvoorbeeld dat winnaars verliezers zijn die niet opgeven... Soms wint men en soms verliest men maar als je de poging niet waagt heb je bij voorbaat al verloren. We kennen ook de uitdrukking: wie vecht kan verliezen, wie niet vecht heeft verloren. Zo voelde ook defilm Pride. Dat was de strijdbare doorzettingsvermogen kant van de film Pride maar de film had nog meer moois te vertellen, namelijk over vooroordelen, solidariteit, acceptatie en gelijkheid.
De film Pride:
In 1984 staakten honderdduizenden mijnwerker omdat Thatcher zo ongeveer 20 of meer steenkolenmijnen wilde sluiten. Er heerste een 'burgeroorlog' in Engeland en Wales zou je kunnen zeggen. De mijnwerkers kregen steun van veel mensen en daar hoordenook de homo's en lesbiennes bij. Maar de mijnwerkers wilde het geld niet aannemen van de homo's en lesbiennes. Solidariteit 'van de verkeerde kant', daar zaten ze niet om te springen. En toch slaagde de homo's van de LGSM uiteindelijk erin om contact te maken met mijnwerkers in Wales. Ze hebben immers dezelfde ‘vijanden’. Ze werden beiden belaagd door de regering, de politie en de media.
Er werd een benefietconcert georganiseerd wat een grote succes is geworden want daarmee is veel geld opgehaald voor de mijnwerkers. De mijnwerkers hebben weliswaar de staking verloren maar velen zijn wijzer geworden, en de homo’s en lesbiennes hebben ook enorme stappen gemaakt sindsdien.
Op een humoristisch en toch ook ontroerende manier wordt de werkelijkheid weergegeven in de film zoals de wanhoop van de stakers en de vijandigheid tegen homo’s en de ziekte aids. Maar vooral over de solidariteit! Het laat in de film zo mooi zien dat het niet alleen maar een mooi woord is in de oren maar ook in daden. Wat solidariteit echt is. Ergens in de film zegt de hoofdrolspeler wat het nut is om over homorechten te praten als je het niet ook over rechten voor arbeiders hebt? De ene gemeenschap moet solidariteit tonen aan de andere gemeenschap. Het slaat nergens op om te zeggen: 'ik ben een homo en ik wil de homogemeenschap verdedigen maar ik geef verder nergens om'.
Jawel, een ontroerende film die ons belangrijke lessen leert over de betekenis van solidariteit. Een film die laat zien dat al deze mooie ideeën voortkwamen uit het socialisme. Het is een waargebeurd verhaal en de hoofrolspeler, Mark Ashton, was zelf een communist, maar is helaas te vroeg overleden.
Het is een geweldige film die zorgt voor zowel een lach op je gezicht als voor een traan in je ogen. Het is een mooie film, een feelgoodfilm, die je absoluut moet zien!
Meer lezen?