Zaanstreek

Dit college had als doelstelling in 2014 om voor 5.000 extra banen te zorgen. Het zijn er 650 geworden. De doelstelling is niet gehaald. Bij de gevangenis zijn slechts 57 Zaankanters gaan werken, gerekend was op honderden. IKEA, met uitzicht op 400 extra banen, is niet gekomen. Als we hier op af gaan is het beleid mislukt.

Bijdrage van raadslid Evert Hartog in het Zaans Beraad over de begroting op 31 oktober 2017

In Zaanstad is het aantal bijstandsgerechtigden met 60 % gegroeid. Onlangs stond er een artikel in VNG magazine en de Volkskrant naar aanleiding van gesprekken met Arjan Vliegenthart, wethouder werk, inkomen en participatie van Amsterdam en Maarten Stuijvenberg wethouder op ditzelfde onderwerp in Rotterdam. Er werd een vergelijking gemaakt tussen het beleid van Amsterdam en Rotterdam. Waar Amsterdam coulant is, is Rotterdam streng en repressief. Toch verschilde de ontwikkeling van het aantal bijstandsgerechtigden niet veel, Amsterdam was over de hele periode iets succesvoller, Rotterdam is iets succesvoller nu het economische tij meezit. Het enige echte verschil is dat Amsterdamse bijstandsgerechtigden een menswaardiger leven kunnen leiden en meer vrijheden hebben dan Rotterdamse bijstandsgerechtigden.

Voor Zaanstad kan dit gegeven gelden als verzachtende omstandigheid. Maar we blijven wel achter met vragen over hoe het dan wel moet. Deze vraag richt ik aan het college, daar ligt de verantwoordelijkheid. Nu blijkt dat de doelstellingen niet zijn gehaald, nu blijkt dat verschillen van aanpak niet heel veel uitmaken rest de vraag wat u gaat doen.

Graag maak ik van de gelegenheid gebruik om te wijzen op de noodzaak van een andere manier van denken over economie. De hoofdstroom van neoliberale economen, zoals Hayek en Friedman die economie zien als een exacte wetenschap, blijkt ongelijk te hebben. Ze zien het grootste gedeelte van ons huishouden over het hoofd en beperken hun kijk op dat deel waar winstmaximalisatie op toegepast kan worden. Dat werkt niet meer. Na elke crisis staan er meer mensen voorgoed aan de kant. Hoe gaan we dat oplossen? Hoe gaat u het bedrijfsleven vertellen dat mensen en menselijke activiteiten niet alleen economische waarde hebben maar ook sociale- en maatschappelijke waarden, ook voor hun bedrijf, hoe gaan we het sociaal kapitaal van mensen gebruiken, ook van de grote groep mensen in de bijstand? Hoe gaat u regelen dat opleidingseisen, bijvoorbeeld in de zorg, niet steeds worden opgeschroefd zodat oud zorgmedewerkers met een lager opleidingsniveau en uitstekende sociale kwaliteiten in de bijstand zitten, terwijl er ook behoefte is aan normaal menselijk contact waar slechts levenservaring voor nodig is waar je geen diploma voor krijgt? Want alleen zo is er nog een kans op werk voor de groter wordende groep bijstandsgerechtigden!

Hoe gaat het collge dat aanpakken en bent u het met mij eens dat een meer menswaardige aanpak, waarbij bijstandsgerechtigden niet meer gezien worden als mensen met of zonder loonwaarde, maar als waardevolle mensen met waarde van zichzelf hard nodig is? Ik ben mij ervan bewust dat hier geen gemakkelijke antwoorden op mogelijk zijn , toch moeten we een richting bepalen. De strategische agenda werkgelegenheid biedt aanknopingspunten maar is nog geen aanzet tot een cultuuromslag. De SP denkt dat het zinvol is voor het einde van deze bestuursperiode een brainstormsessie te houden over deze problematiek zodat de volgende raad alvast een handvat heeft om mee verder te gaan.