Zaanstreek

Nergens is zo duidelijk dat onze maatschappij zich in een alarmfase bevindt als aan de kant waar het systeem de mensen ziet als een product. Ik spreek met begeleiders in de opvang van de Brijder, de specialist in verslavingszorg. Er is hier een samenwerking met Actief talent, dat o.a. ondersteuning geeft bij arbeidsre-integratie. Inmiddels zijn beide opgeslokt door de Parnassiagroep.

De titel van dit stuk heeft te maken met een ontmoeting die ik mocht hebben met vrouwen uit allerlei landen zoals Marokko, Turkije, Sri Lanka, Kosovo en Sudan. Zij komen een keer per week bij elkaar in de Noorderkerk, waar deze redelijk nieuwe bijeenkomst plaatsvindt.

Volgens mij neemt het drugsgebruik onder jongeren nog steeds flink toe. Dat is tenminste wat ik om mij heen zie. Zelf ben ik 19 jaar en merk dat een hoop jongeren experimenteren met verschillende soorten verslavende middelen.

Jongeren aan de onderkant van de arbeidsmarkt zitten op een zeephelling. Soms een meter omhoog dan weer twee meter naar omlaag. Ik luister naar een paar verhalen.

Toen men Marie Antoinette duidelijk maakte dat een deel van de bevolking van de honger dreigde om te komen antwoordde zij : ‘Als ze geen brood hebben dan eten ze toch cake’. Zij had geen flauw benul hoe de mensen er aan toe waren. Rob de Wijk schreef op 19 december jl. een artikel in Trouw met de titel : ‘Als het de massa niet goed gaat moet de elite het ergste vrezen’. Volgens de Wijk zou de politiek-bestuurlijke elite moeten aangeven hoe mensen hun geld moeten verdienen in een snel veranderende wereld.

Zomaar een ontmoeting in de tijdelijke daklozenopvang in Krommenie. Omwonenden zijn op de koffie om kennis te maken met de mensen hier. Zij hadden hun bezwaren geuit tegen de komst van de groep, maar konden nu zeggen dat het erg was meegevallen. De gezellige sfeer deed denken aan een koffiestop tijdens een bustocht. Aan de andere kant maak ik kennis met diegenen die als het ware ‘vermalen’ zijn door het systeem. Een groter contrast is nauwelijks denkbaar.

Als een machine verwerkt de maatschappij mensen die als overbodig product worden uitgespuwd. Ik sta aan de ‘onderkant’ en zie een zeef met enorme gaten. Een etage hoger doet de gemeente verwoede pogingen het bedrag van de bijstand te beperken. Door de enorme aanwas , vallen velen echter als overrijpe appels in een boomgaard op de grond.

De koffie is ingeschonken. Naast mij zit een man die zojuist 91 is geworden. De groep aan tafel viert zijn verjaardag. Hij trakteert en begint zijn levensverhaal te vertellen. In een glashelder betoog zit zijn geschiedenis verpakt. De operaties, de kleinkinderen, zijn vrouw die al dertig jaar geleden is gestorven. Hij wil de geboorte van een achterkleinkind nog graag meemaken. Daarna...

Precies 11 jaar geleden was ik te gast in een verzorgingshuis. Er waren grote bezuinigingen aangekondigd en de personeelsleden voerden actie, omdat er steeds meer van hen werd geëist. De verschuiving die had plaatsgevonden in de zorg zwaarte pakketten zorgde voor een grote instroom van cliënten naar aanleunwoningen.

Hij werkte 24 jaar bij een metaalbedrijf en zij maakte gedurende vele jaren deel uit van het management bij een grote firma. Ik zit bij Heliomare aan tafel met 2 mensen, waarbij de wereld door herseninfarct/afasie plotseling veranderde. Zonder enige reserves wordt een wereld geschetst, die beangstigend duidelijk maakt, dat het je plotseling kan overkomen. Het gesprek vond plaats in het afasie en behandelcentrum in Wormerveer.