Zaanstreek

Voormalig SP-senator, feministe en schrijfster Anja Meulenbelt verliet onlangs de SP vanwege de te beperkte steun vanuit de landelijke SP voor onder andere Palestina, dat wordt bezet door Israel. Op haar eigen weblog schrijft ze: "Toen linkse vrienden mij vroegen wat er in godsnaam met de SP aan de hand was – was hier sprake van een stille koerswijziging? kon ik daar geen antwoord op geven. Ik weet het nog niet. Het is wel te zien dat de partij al een hele tijd bezig is om een andere positie in te nemen, niet meer alleen de partij van tegen, maar ook van ergens voor, en veel moeite doet om te laten zien dat er met de SP samen te werken valt, zelfs, zoals in Amsterdam met de VVD."

In de zorg, het onderwijs, het openbaar vervoer, in de hele (semi)collectieve sector loopt men tegen hetzelfde probleem op: door geldgebrek holt de kwaliteit achteruit.Dat is het resultaat van het jarenlange rechtse gedram dat de staat kleiner moet. Het is de VVD-leugen dat minder overheid goed voor U is, waarvoor de PvdA ook steeds weer omwille van de coalitievrede tekent.

Weer SP gestemd, zowel in juni voor het Europees Parlement als in maart voor de gemeenteraad. Helaas zonder overtuiging, wel uit democratisch plichtsbesef en gebrek aan beter. De twijfels liepen op, toen een tijdje terug fractievoorzitter Emile Roemer de opmerking van een journalist bevestigde dat de SP en de PVV in dezelfde vijver visten. Niet bepaald een kiezersvriendelijke beeldspraak: de partij als lokaas; wel een onzeker zelfbeeld: wij volgen u, als u ons volgt.

Op dinsdag 10 juni hebben bewoners uit Krommenie op een bijeenkomst in café Atlantic hun boosheid geuit over het voornemen om 33 bewoners van de Durghorst, waaronder een 80-jarige man en een vrouw met ernstige gezondheidsproblemen, op straat te zetten. Woningbouwvereniging Parteon zegt het voormalige verzorgingstehuis Durghorst nodig te hebben voor de tijdelijke huisvesting van het Leger des Heils.

Misschien kunnen we beter van een zegen spreken, in plaats van een ziekte. Want naarmate fabrieken en computers sneller en efficiënter worden, kunnen we het ons permitteren onze zorg en ons onderwijs steeds minder efficiënt in te richten. Dat wil zeggen: om onze zieken en ouderen meer aandacht te geven en ons onderwijs kleinschaliger te organiseren. Mooi toch? De grootste bedreiging voor dit toekomstbeeld is, aldus Baumol, ‘de illusie dat de samenleving er niet voor kan betalen.’ Zie het laatste boek van Baumol: The Cost Disease. Why Computers Get Cheaper and Healt Care Doesn’t (2012).

Als je mindervalide bent, dan heb je het extra zwaar, omdat het niet vanzelfsprekend is
dat je zomaar de mogelijkheden krijgt om deel te nemen aan de maatschappij. Met de huidige bezuinigingsdrift van de overheid kan dit nog moeilijker worden. Ik ben deze middag op uitnodiging te gast bij een bewoonster van een aanleunwoning in het Erasmushuis. Een paar mensen willen met mij spreken.

Direct na binnenkomst en het serveren van de koffie openen de deelnemers de discussie. Ik spreek deze ochtend met cliënten van, zoals het wordt genoemd, 'sector werk en inkomen' (sociale zaken). Zij behoren tot de groep minima in de breedste zin van het woord.

Wim Verhoeven, schrijver van de Koffiekring Zaanstad: "Hoe langer ik mijn reis vervolg des te complexer wordt het beeld van de samenleving. De vrije markt kent in materieel opzicht winnaars, maar sociaal gezien steeds meer verliezers. Publicaties genoeg die deze stelling over beide categorieën ondersteunen zoals: Rijkste 1 procent bezit bijna een kwart van alle vermogen. Huishoudens met hulp van de voedselbank met 30% gestegen. Bijstandsgezin dit jaar in de rode cijfers."

Op donderdag 15 mei diende het hoger beroep van de Zaanse activiste tegen het asielbeleid, Joke Kaviaar. Ze is veroordeeld voor vier maanden gevangenisstraf wegens opruiing. In teksten die vanaf 2008 op haar website zijn verschenen heeft ze volgens het Openbaar Ministerie aangezet tot geweld, o.a. door te verwijzen naar actiegroep RaRa die in de jaren tachtig actie voerde tegen apartheid, en brand stichtte bij bedrijven die handel voerde met Zuid-Afrika zoals Makro en de Amro Bank.

"Ik zie het bij mijn eigen werkgever, waar naast mensen in vaste dienst er een legertje mensen op uitzendbasis werkzaam is. De afgelopen jaren zie je de arbeidsvoorwaarden voor die groep steeds verder afkalven. Alsof die mensen geen zekerheid willen of nodig hebben. Sommigen zijn jaren in dienst op uitzendbasis. Wettelijk is geregeld dat een werkgever na drie jaar een uitzendkracht een vast contract moet aanbieden, maar dat doet mijn werkgever niet. Hij stuurt ze drie maanden naar huis, waarna de betreffende man of vrouw weer voor drie jaar kan worden ingezet."