Zaanstreek

Hier in de Noorderkerk ontmoet ik weer de mensen, waar je afkomst, bezit of wie je bent niet belangrijk zijn. Afgepeld tot mens, met een enorme rugzak, maar ondanks dat, een glimlach, een blik vol verwachting als iemand interesse toont in wat hen bezighoudt. Zij komen in aanmerking om een keer per week hier een gratis maaltijd te nuttigen. Het aantal tafels dat bezet is, lijkt groter dan een aantal jaren geleden.

We staan te popelen in de rij. Ongeduldig. We willen zo snel mogelijk vertrekken. Blije gezichten. Alle kinderen zijn benieuwd of er al iets te zien is. Wat hen nu te verwachten staat… “Zag je die dikke worm vorige keer?” “Zou er al iets te zien zijn?” “Ik wou dat we er al waren!” “Wat denk je dat we vandaag gaan leren?” En nog veel van zulke ongeduldige en enthousiaste vragen stelden de kinderen. Waar waren ze dan zo enthousiast en ongeduldig over? Jawel, het was weer zover! We (ja ,ik en mijn klasgenoten) mochten weer tuinieren in de schooltuin.